Antagonist

Sessizliğin Sesi

~Onun sessizliği tüm seslerden daha güzeldi~

Yaseminin anlatımından;

Güne yine ayak ağrılarım dolayısıyla gözlerimi açmıştım.
Artık normal bir genç kız gibi uyanmak istiyordum.
Alarmımın beni uyartmasını, sonra alarmımın sesinden nefret ettiğime dair şeyler söylemek istiyordum.
Normal olmak istiyordum...
Bu zamana kadar ayaklarımın önemini bilmezdim, şükretmezdim.

Şimdi ise farkına varıyorum. Ayaklarımın önemini, kulaklarımın önemini, gözlerimin önemini.
Sonra şükürler olsun diyorum.

Siz daha önce farkına varmış mıydınız? ayaklarımızın ne kadar önemli olduğunu ya da görebilmenin ne kadar büyük bir lütuf olduğunu farkına varabilmiş miydiniz?
Sadece bir iki dakika düşünün, başkalarının sahip olabilmek için çok uğraştığı çoğu şeyi biz bilinçsizce kullanıyoruz.
Bu sadece sağlık konusunda geçerli değil, bu hayatımızın tamamı için geçerli bir şey.
Hani şey vardır ya, çok sevdiğimiz biri hayatını kaybeder ve biz onun kıymetini sonradan farkına varırız.
Sonra deriz ya keşke ona daha çok sarılsaydım, keşke onu daha çok öpseydim diye.
İşte bende bundan bahsediyorum, bir şeyin değerini kaybettikten sonra farkına varsanız da bir anlamı olmaz.
Nereden bildiğimi düşünüyorsanız , bende sağlığımı kaybettikten sonra değerini anladım.

İşte ayaklarım ağrıyor ve eskisi gibi ağrısız, istediğim saatte uyanmayı özledim.

Yine ayaklarımı ellerimle ovaladım ve hemen odamdan çıktım, mutfaktan su aldım ve ayak ağrım için olan iki tane ilacı içtim.
Saat yine erkendi. Güneş daha yeni doğmuş sayılırdı ve ben uyuyamıyordum.

Bu gün okula kaydımı yaptırmaya gideceğim aklıma geldi ve yavaş yavaş hazırlanmaya karar verdim.
Hem böylece vakit geçer diye düşündüm ve duş almaya karar verdim.
Duşumu aldıktan sonra üstüme, kalın boğazlı siyah bir kazak ve gri tonlarda bir pantolon giydim. Saçlarımı kurutup açık bıraktım.
Dudaklarıma ise nemlendirici sürüp, çantamı kontrol ettim.
Kayıt için belgeler falan filan her şey tamamdı.

Tam ayaklanacakken babam kapıyı tıklatıı ve yavaşça
"Yasemin ben çıkıyorum. Kaydını yaptırmaya sen gidersin'' dedi ve apar topar odadan çıktı .

Babam değişik biriydi. Bazen onun yanında anlatamayacağım derece de çok mutlu oluyordum. Bazense bana çok kaba davranıyordu ve hiç bir şey yapmamış olmama rağmen düşünüyordum.

Acaba babamı sinirlendirecek bir şey mi dedim? bir şey mi yaptım? diye düşünüyordum.

Bazen sesini bana öyle bir yükseltirdi ki ne olduğunu anlayamazdım. Bazense bana öyle bir kızım derdi ki içim yumuşacık olurdu.
Anlayamadığım değişimler yaşıyordu babam. Ama ben buna fazla takılmıyordum . İşine stres yapıyor gibisinden bir çok şey düşünüp babama kızamıyordum.

Ama anladığım kadarıyla, bu hafta babamın kızgın olma haftasıydı ve babamdan biraz uzak olsam iyi olurdu. Her ne kadar umursamıyorum desem de insan ister istemez kırılıyordu.

Hazır olduğuma karar verip aşağıya mutfağa indim. Sebahat abla bu gün izinliydi. Babam ise erkenden gitmişti. İğnemi vurulmam lazımdı ama aç karna vurulamazdım. Bir şeyler hazırlamak istemediğim için yoldan poğaça falan alır atıştırırım, sonra da iğnemi vurulurum diye düşündüm.

Buzdolabına gidip vurulamam gereken lacivert üzerinde turuncu renkler olan iğnemi aldım ve iğnemin bozulmamasını sağlayan minik cüzdan şeklindeki soğutucu kutunun içine koydum.

Tamamen hazır olduktan sonra evden çıktım ve otobüse atlayıp okulun yakınlarındaki durakta indim. Evden okula gelmem çok kısa gelmişti bana, yaklaşık 10-15 dakika da varmıştım sanırım. Adımlarımı durağın karşısında olan pastaneye yönelttim. İçeri adımımı atar atmaz enfes kokular beni benden aldı.
Tezgaha yaklaşıp neler olduğuna göz attım. poğaça, simit, börek, çörek ne ararsam vardı.
Yine de yemek yemekle zaman kaybetmemek için kolay yiyebileceğim bir şeyler almaya karar verdim ve tezgahın başında bekleyen benden 2-3 yaş büyük duran esmer ve uzunca boyu olan yakışıklı çocuğa gülümesdim ve ''bir tane tereyağlı simit alabilir miyim?'' dedim.