Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪♪♪
3 yıl sonra
evde anlamadığım bir kasvet vardı, yunho çok dalgın ve endişeli gözüküyordu. ne olduğunu sorduğumda ise sadece saçlarımı öpüyor ve beni geçiştiriyordu.
çok az konuşup fazla düşündüğünü göz önünde bulundurduğumda acaba ben mi bir şey yaptım diye düşünüyordum. biraz mutsuz hissediyordum bu yüzden ama yunho bu mutsuzluğumu her defasında hissedip bana "radyoya daha fazla uğramak istemiyorum içimden gelmiyor." gibi şeylerle sorunun ben olmadığımı anlatıyordu.
yine o günlerden biriydi, ben akşam yemeği için bir şeyler hazırlıyordum yunho ise yanıma gelerek telefonundan bir şeyler gösterdi. "sence hangi takım elbiseyi almalıyım. radyo çalışanları ile röportaj yapacaklar son kere. ona gitmemi istediler."
"çalışmak istemediğini sanıyordum."
"bilmiyorum. emin değilim."
"eğer almak istiyorsan herhangi birini alabilirsin. sana çok yakışacağına eminim."
"hayır sen beğen hangisini beğendin?"
ben ona renkli bir şeyler gösterdim genelde zevkim renkli şeyler üzerinden olurdu.
"gerçi sen daha çok koyu şeyler seviyorsun." deyip koyu bir takımı gösterdim.
"renkliyi beğendiysen onu alayım." deyip içeriye koşturdu. sonra odanın kapısını kapattığını duydum. "merhaba alo." dediğini işitince yutkundum. telefonda biriyle konuşması beni tedirgin etmiyordu normalde ama kapıyı hızla kapatıp mutlulukla merhaba demesi beni haliyle üzmüştü. gidip kapıyı falan dinlemeyecektim, ona güveniyordum. sevgime ihanet edecek en son kişiydi o.
ama yine de mutsuz olmuştum ve tuvalete koştum. mutsuzluk hep mideme vuruyordu.
yunho yüzüm gözüm kızarmış bir şekilde beni karşılarken korku dolu gözlerle "ne oldu? üşüttün mü?" diye sordu. "bana ne olduğunu anlat." demek yerine sadece iyi olduğumu söyledim ve ona sarıldım.
