Eclipse

Chapter 19

Naabutan kong nanghihina si Solis habang nakaupo sa sahig.

He was coughing blood. Napatulo naman ang luha ko, sa loob ng maikling panahon na hindi ko sya nakita ay napnsin kong namayat sya. Namumutla din ang kanyang labi.

Itinayo namin sya ni Mike at inayos sa kama.

"Why are you here?" tanong nya sa akiin.

"Don't talk Sol. Here drink wat-"

"I don't care! Bakit ka andito?!" tinignan ko naman si Mike senyales para lumabas muna sya, tumango naman sya sa akin at lumabas na.

"I told you I'll find you Sol." tumingin sya sa akin at nakita ko namang tumulo ang luha nya.

To be honest hindi ko alam ang nangyayari ngayon. Nguniot alam kong kailangan nya ako. He need me. So much. At willing ako. I'm willing to take care of him.

"Luna umalis ka na. I don't want you. I don't need you." nanghihina nyang sabi.

"Really? Bakit ang higpit ng hawak mo sa kamay ko Solis?" napatingin naman sya sa kamay nyang nakahawak sa braso ko at binitawan iyon.

"Sabi ng bibig mo umalis ako pero bakit sabi ng mata mo wag kitang iwan?" I questioned him then he looked away.

Inayos ko ang mga gamit nya at pinunasan ang dugo na nasa sahig. Pinunasan ko na rin sya at inayos sa kanyang kama.

Papunta na ako ng cr ngunit nadaanan ko ang isang table na may sobre sa gitna.

Ano kaya iyon? Dali dali ko namang binuksan ang sobre at binasa iyon.

A-Ano daw? Gumuho naman aking mundo ng mabasa ko ang laman ng sobre.

Sol has heart cancer. Stage 3,  For pete's sake!

Sa sakit ng nararamdaman ko nagayon ay lumapit ako kay Solis at agad naman nya akong hinarap. Natanaw nya na ahawak ko ang sobre at agad namang napabalik ang tingin sa mga mata ko.

"T-Tama ba itong nababasa ko?" hindi sya sa sumagot at sa halip ay tumayo at naglakad papunta sa balcony.

"Kailangan mong magpachemo Solis! Pack your bags-"

"Papaalisin mo nanaman ako Luna? You will beg me to leave again?" napatahimik naman ako sa sinabi nya.

Sa totoo lang ay oo. Paalisin ko sya kung yun lang ang paraan para mabuhay sya at maksama ko sya ng matagal sa panahong ito.

"Sol kailangan mong-" he cut me off by holding my hand.

"Kailangan Luna? You are all I need. Kagaya ng sabi mo kailangan kita." I was guilty okay? Dahil wala ako sa mga panahong kailangan na kailangan nya ako. I wasn't there when his mom died.

"One week Luna. Give a week or even just 3 days to be with you. I'm tired of running. I'm tired of shits. Let me stay with so I can be in peace. After that magpapachemo na ako. I promise. Kasi hindi natin sigurado kunhg mabubuhay ba ako pagkatapos nun-"

"Ano bang sinasabi mo? Mabubuhay ka Sol!" he smiled at me at tumingin sa buwan.

"Alam mo ba kung bakit nasa America si mama? Kasi she thought that baka sakaling gumaling ang heart cancer nya sa America. Pero what happened? She didn't survive at hindi ako tanga para hindi pansinin ang fact na iyon" niyakap ko naman sya ng mahigpit.

"Promise me you will fight. Fight to survive Sol. Please." nilapit nya ang labi nya sa labi ko at nadama ko naman ang init at lambot ng kanyang mga labi.

"I will try my best." at niyakap ko naman sya. Hindi ko alam pero maaring ito na ang pinakahuling yakap ko sakanya.

The hugged lasted for about 15 minutes.

"Luna?"

Tinangala ko naman sya. Hindi siya nakatingin sa akin kung hindi sa itaas.

"Hmm?" I answered.

"When I'm gone please remember me." hinakawan ko naman ang kamay nya.

"Sol, you were there in my darkest days. Hindi kita malilimutan." sa pagkakataong ito ay tumingin na sya sa mata ko.

"Thank you. Thank you for staying with me even though I pushed you away."

Pumasok na kami sa loob sa loob dahil nilalamig na raw siya.

Humiga na sya sa kama at inayos ko naman ang unan nya at kinumutan sya.

"Sol, magpapahangin lang ako sa labas." hindi ko na narinig ang sagot nya at pumunta na sa labas.

Umupo lang ako sa buhangin at napansin na may aninong papalapit sa akin.

"Luna."

"Mike, kailan mo pa alam?" inilihis naman nya ang tingin nya sa akin.

"Ever since the results got out Luna. Noong bago tayo umalis ng Tagaytay ay alam na niya."

So matagal na pala. Kaya ganun ang mga tanong nya sa akin noong huli kaming nagusap sa Tagaytay?

"Did he talk about chemo?" nakita ko naman ang bahagyang pagkagulat sa mukha nya.

"No, he said ayaw na nya. Dito nalang daw sya malayo sa iyo. Pero yung doctor mo parin yung kinuha nyang Doktor kasi alam kong gusto ka parin nyang makita kahit buwan buwan lamang." at tumingin na siya sa kawalan.

"He will undergo chemo. Nagusap na kami. Sabi nya all he need is less than a week-" naputol ang sinasabi ko nang yakapin ako ni Mike.

"Thank you. Thank you Luna. Now he has a reason to fight." dahil sa sinabi ni Mike ay nagunahan ang luha ko na pumatak.

I don't wanna lose him.

I love him so damn much.

"Alam mo bang nung nalaman nya yung results ikaw agad ang inisip nya? Sabi nya; paano si Luna? Maiiwan ko sya dito. Ayokong saktan sya. I must leave her as soon as possible para makahanap na sya agad ng iba." tinignan naman ako ni Mike ang ngumiti.

"Sabi ko naman, paano ka naman Sol? Magpachemo ka nalang kasi! Yun yung mismong sabi ko sakanya. Tapos ngumiti lang ang gago. Sabi ba naman nya less than kalahati nalang ang survival rate nya at mamatay na rin sya kaya ikaw nalang daw ang bantayan at alagaan ko." napatawa naman ako sa kwento ni Mike pero hindi parin mapigilang tumulo ang mga luha ko.

"Tangina mahal na mahal ka nun e. Handa syang mamatay sa lungkot para lang sumaya ka kahit pa sa iba." pinunasan nya ang luha nya ang tumayo na.

"Pumasok ka na sa loob. Gabi na baka mahampas pa ako ni Sol pag nalaman nun na pinuyat kita. Goodnight Luna." nang maka alis si Mike ay pumasol na rin ako sa loob.

Naabutan ko namang tulog si Solis. Nilapitan ko sya ang inayosang buhok nya.

"Sleep well Sol. We are going somewhere tomorrow." hinalikan ko ang noo nya at umayos na rin sa kama.

His hair is so soft. His irresistible lips. His piercing eyes at ang ilong nyang matangos.

All of him. Lahat ng bagay sakanya ay mahal ko.

Huminga ako ng malalim at ipinikit na ang aking mga mata.