CHASING BULLETS (Season 1: La Cosa Nostra)

13

Angel's POV

Nagising akong sumasakit na ang ulo at bumungad saakin ang puting kisame kaya hindi na ako nagtaka dahil isa lang ang nasisigurado ko.

I am Angel Kim,

And my memories are back.


Naaalala ko pa naman ang nangyari kagabi kaya hinanap ko agad si Daniel.


He is sitting in a chair next to my bed. His clothes are stained with blood and his hair is so messy. Yet I can tell that he is exhausted because of me.

Bahagya akong gumalaw kaya naman nagising agad sya.

"May masakit ba sayo? Do I need to call the doctor?" tarantang sambit nito habang kinikilatis ang buong katawan ko.

"Hindi na. Umalis ka nalang." Walang emosyong sambit ko habang naka tingin sa kawalan.


"Why? We don't need to argue about this because I need to protect you!" Sigaw nito tsaka tumingin ng diretso sa mata ko.

"Daniel hindi mo ako kailangang protektahan. Hindi ako naging kapitan ng walang dahilan." Pabalang na sagot ko.

Wala akong balak sabihin sakanya ang pagbabalik ng alaala ko, mas mabuti nang alam nya na hindi ko sya kilala.


"So your memories are back." Sambit nito ng walang pag aalinlangan.

"Oo at tapos na ang misyon kaya umalis ka na." utos ko dahil sa aming dalawa mas mataas ang posisyon ko sakanya.

"Your mother needs to be transported to the island and you are gonna need my plane to do that." Sarkastikong sabat nito at pinagkrus ang mga braso sa harapan ko.

May plane din naman ako kaso nga lang ang gusto ni boss ay gamitin ko yung kay Daniel. Pota?

"Whatever." Inirapan ko nalang sya.

"Gamitin na natin si Veronica. Dala mo ba sya?" tanong ko.

"She's k-kinda d-damaged." Nauutal na sagot nito.

Kaya naman umakyat lahat ng dugo sa ulo ko at nagdilim bigla ang paningin ko.

"Anong ginawa mo sakanya? Jusko naman Daniel! Do you know how much is she?" naghi histerikal na ako ng biglang magsalita ang lapastangan.

"This what happened, I was using Veronica and then someone chased me and exchanged bullets with me." paliwanag ni Daniel saka  huminga ng malalim. "Hindi ko sya na protektahan." dagdag pa nito.

"Daniel! Binili natin sya ng half half. My god! Baby ko 'yun eh!" nagdadabog na sermon ko.


Napailing nalang si Daniel saakin.

"By the way, saakin mapupunta si Veronica dahil irresponsable ka" wala akong narinig na pagkontra mula sakanya kaya hindi na ako nagdiwara pa.


"Sabagay... relasyon nga natin di mo naalagaan si Veronica pa kaya?" nangungutya ang mga tingin na iginawad ko sakanya.

"Angel! How many times do I have to tell you that I'm not interested with Rox?" sinabunutan nya ang sariling buhok tsaka lumingon pabalik saakin.

"Hanggang sa maniwala ako sayo. Which is hindi naman mangyayari." Pang aasar ko pa.

"Uuwi na ako." Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kama tsaka inayos ang sarili

"And what are you gonna say to Mrs. Marilou about that bandage in your head?" bigla akong natawa sa taning ni Daniel.

"Bata palang ako wala na syang pakialam sakin. Ngayon pa kaya?" natatawang sagot ko.


But deep inside it's not funny. It pains me. Knowing that I don't exist in my mother's world.


"She'll know about the mission."  Seryosong sambit ni Daniel. Hindi na ako nagulat dahil siguradong malalaman din naman nya.

"Alam ko," lumingon muna ako sakanya bago magsalita. "at kapag natapos na ang misyon  hindi nyo na ako makikita."

"Then I will do everything just to make you stay with me." Walang emosyong sagot nito. As if gusto pa nya akong makita.

"Kapag umalis na ako. Masosolo ka na ni Roxanne." Mapait na banat ko habang nagpapalit ng damit.

"I don't fucking need her because I want you Angel! Only you!" napahinto ako dahil sa sinigaw nya at bahagyang tumawa ng nakakaloko.

"Then why did you fuck her?" tumingin ako ng diretso sa mga mata para malaman amg kasagutan.

"I did not because she's not you." Maikling sagot ni Dabiel.

Hindi ko alam pero bakit tinatamaan parin ako sa mga simpmeng banat nya.

"Bakit mahal mo pa ba ako?" malambing na tanong ko habang inaayos ang buhok sa harapan nya.

"I love you still and I always will." Mabilis na tigon nito. Naistatwa ako at hindi nakagalaw sa sinambit mya.

Napaka sincere ng mga mata ni Daniel.

Pero hindi na dapat ako maniwala kay Daniel. Siguradong masisira lang ulit nya ang puso ko.

"Pero hindi na kita mahal so, magdusa ka." Walang emosyong sabat ko dito na tila hindi ako tinamaan sa sinabi nya.

He should feel the same pain I felt that night.

Walang imik si Daniel sa sinabi ko pero kilala ko sya. Alam ko kapag nasasaktan na sya.

He's always silent.

Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita. "Tara na. Umalis na tayo dito."

Taas noo akong lumabas ng hospital room na tila walang benda ang ulo ko ngayon. Balak ko sanang tanggalin pero malaki ang sugat eh.


NAKASUNOD lang saakin si Daniel hanggang sa makarating kami sa Sports Car nya.


Kumikirot ang ulo at tagliran ko pero ininda ko nalang at umaktong walang masakit. Nag aalala parin ang hitsura ni Daniel kaya mas tinatagan ko pa ang sarili ko.

"Susi?" inilahad ko ang kamay ko sakanya at pumamewang.

"What?" tanong nito nang aktong pagbubuksan ako ng pinto.

"Ako ang magdadrive. Wala kong tiwala sayo." Seryosong sagot ko habang nakalahad parin ang kamata sakanya.

"I'm a fucking race car driver! I can drive safely!" hindi makapaniwalang asik nito. Sumusobra na yata ang pang iinis ko sakanya.

"De ikaw na! Damot! Ibabangga ko lang naman yung koste nya eh!" pagdadabog ko pagkatapos ay sumakay na rin ako sa passenger seat.


Nagsimula nang paandarin ni Daaniel ang sasakyan dahil hinayaan ko na syang mag drive para saakin.

"Dalhin mo sa bahay ni Marilou."

"Ok." Maikling sagot ni Daniel.


Makalipas ang ilang oras ay nakarating na rin kami. Huminga muna ako ng malalim at ninamnam ang malamig na simoy ng hangin.

Maayos naman ang bahay. May paupahan pa nga sila.

Marilou managed to raise her one and only daughter. She never even mentioned me. I'm also her daughter but she never looked for me.

"Gusto mo ba bukas nalang?" nakabalik ako sa wisyo dahil sa sinambit ni Daniel kanina pa pala ako nakatulala dito.

"Hindi. Tara na." mabilis na sambit ko dahil kung hindi ngayon. Hindi na kahit kailan.


Taas noo ang akong pumasok sa loob ng bahay ng hindi manlang kumakatok tsaka tahimik na naupo sa livong room pero sumadal lang si Daniel sa pintuan kaya magkalayo kami ngayon.


My heart physically aches knowing how Marilou loves Angelica, my twin.


"Anak nandyan ka na pala! Kamusta ang trabaho?" nanlalaki ang mga mata nito habang naka tingin saaakin at sa sugat na meron ako sa ulo.


"Anong nangtari sayo! Jusko Angelica!" sunod sunod na sigaw nito.


"Mag impake ka may pupuntahan tayo." Hanggat maari ay iniiwasan kong kausapin sya.

"Sagutin mo muna ako! Anong nangyari sayo!" sigaw ni Marilou pero inilayo ko lang ang paningin ko at inirapan sya.

"Daniel anong ginawa mo sa anak ko!" ibinaling nya ang tanong kay Daniel nang hindi ako magsalita.

"Mrs. Marilou this—" hindi ko na pinatapos ang pagsasalita ni Daniel at kaagad na akong sumabat sakanya

"Huwag kang umakto na may pakielam ka sakin," tumayo ako at humarap Marilou,

"Dahil sanggol palang ako wala ka nang karapatang tawagin akong anak!" sigaw ko pero pinipilit ko parin ang sariling pigilan ang mga luhang balak lumabas saakin.

Napatigil sa pagsasalita si Marilou at biglang nanginig kasabay ang mga luhang umaagos sa kaniyang pisngi.

"A-Angel ikaw n-na ba y-yan?" hinaplos nya ang mukha ko at habang umiiyak.


"P-Patawad anak." Dagdag pa nito na nagpagalit saakin.

"Wala na kong ina dahil patay na sya sa  puso't isip ko." Tinabig ko ang kamay nya na kanina pa nakahawak sa pisngi ko.

Umiling uling si Marilou habang walang habas na bumubuhos ang kaniyang luha.

"Hindi m-maari. Patawad anak. P-Patawarin mo na a-ako." pagmamaka awa pa nito.


Niyakap nya ako habang nanghihingi ng tawad kaya naman sa mga oras na ito naradaman ko ang pagmamahal ng isang ina.


Pagmamahal na hindi ko naramdaman sa loob ng dalawampu't limang taon ngunit sa kabila noon ay kumawala ako sa yakap nya.


Nabuhay ako ng walang ina. Kaya patuloy akong mabubuhay ng wala sya.

"Maimpake ka. Dadalhin ka namin sa anak mo bukas." Walang emosyong utos ko.

"B-Bakit? Nasan ang kapatid mo anak?" nasasaktan ko sa tawag nya saakin. Wala syang karapatan na tawagin akong anak.

"Daniel, ikaw na nga magsabi." Nagpalit kami ng posisyon ni Daniel at ako naman ang tumayo sa pinto habang pinagmamasadan ang pagbagsak ng ulan. Tila nakikiramay ang mga ito saakin.


"Mrs. Marilou, your life is in danger and our boss wants to protect you and your daughter at all cost. You will be protected while staying in Angel's private island." Malinaw nanpaliwag ni Daniel.


Namutla ang mukha ni Marilou at tsaka bimagsak sa sofa. Mabuti nalang at nadoon si daniel para saluhin sya.

Sa mga oras na 'yon nakaramdam ako ng kaba para sakanya.

"Mrs Marilou! Are you ok?"


"Oo kaya ko pa naman ijo." Sagot ni Marilou kaya naman napagpasyahan kong umalis na.

"Bukas ng umaga kailangan handa ka na." pahayag ko habang naka talikod. "Tara na Daniel." Tuluyan na akong umalis matapos iyon


"Saan ka matutulog nyan?" tanong ni Daniel habang hinahabol ang hininga dahil sa pagkakahabol saakin.

"Sa kwarto mo. Tapos dun ka naman sa sala."

"Why? We can sleep together." Tumingin sya saakin na tila ba nagpapacute pa.

His messy hair makes him more attractive  but at the same time I felt bad because he looks so burned-out.


Hindi pa sya natutulog dahil naospital ako kanina tapos sa sala pa sya matutulog eh maliit lang yun. Parang napaka sama ko na para sakanya.

"May pagkain ka ba dito?" tanong ko matapos makapasok sa loob ng apartment nya.

"Wala. Magpadeliver nalang tayo." Inabot ni Daniel ang cellphone nito at nagtype. Basag parin ang screen ng phone nya kaya bahagya akong natawa.

"Bahala ka." Sambit ko pagkatapos ay ibinagsak ang pagod na katawan sa sala.

Kagaya ng mga usual apartment maliit lang din ito dahil aalis din naman kami ni Daniel dito.

ILang minuto pa ay dumating na ang mga pagkain. Naakit kaagad ako ng masarap na amoy kaya inaya ko na kaagad si Daniel na mag hapunan.


NAKATAYO ako ngayon saa pintuan nng kwarto nya  dahil hindi ako pabor sa gusto nitong mangyari.


"Doon ka nalang kasi sa baba!" singhal ko.

Bahagya itong tumawa at tumitig saakin. "This is my room, Angel, so it's better if you sleep next to me."


Wala na akong choice hayst.


Sumampa ako sa kama at kumuha ng mga unan. "Maglalagay ako ng harang kasi mahirap na." ani ko habang inilalagay ang mga unan sa pagitan namin.

"Why?" Tanong nito kaya napakunot naman ang noo ko.

"Anong why ka dyan? Mukha ka kayang yakap!" umayos ako ng higa nang matapos ayusin ang harang namin. Mahirap na baka magising nalang ako na yakap na nya.

"Well, I missed your hugs and I need one." Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa sinabi nya. Biglang may kumirot dito.

His words are killing me


"Hindi ka si Olaf so... that means no hugs for you." Sambit ko habang nakatitig sa kisame

"So if I'm Olaf will you hug me?" Malamlam na tanong nya. He's voice is so sexy because of the fact that he is alredy sleepy and tired..

"No. Olaf is not a cheater." Hindi na sya sumagot siguro ay tulog na ang loko.


Naging tahimik ang buong kawarto pero hindi paron ako inaantok kaya tinaggal ko ang mga unan sa pagitan namin at dumukwang kay Daniel upaang pagmasadan ang muha nya.


Masuyo kong hinawi ang buhok sa noo nya ngunit hindi ko inaasan ang pag galaw nito.

Ibinalot saakin ni Daniel ang braso at walang pasabing niyakap ako.


Malinaw kong natirinig ang pintig ng puso nya dahil naka dantay ang ulo ko sa matitipunong dibdib nito

"Daniel!" angal ko nang aktong lalayo mula sakanya. Ngunit nagulat ako ng mas lalo pa nyang hinigpitan ang pagkakayakap saakin.

"Please stay, even just for a while, my angel." he's begging me again.


Kagaya ng mga nakaraang gabi gabi na hinahayaan ko lang syang yakapin ako. Nakakainis hindi ko magawang layuan ang lalaking nanakit saakin.

"Bukas ang huling araw na makakasama kita kaya susulitin ko na."

A/N: Sana po magustuhan nyo! Don't forget to Vote and Comment to this story. Lovelots♡