İşte Başlıyoruz

3.8K 89 9
                                    

Arabanın arka koltuğunda kafam cama çarpa çarpa gidiyorum. Eski mahallemi, arkadaşlarımı , bazıları kötü de olsa anılarımı geride bırakıp kilometrelerce uzaktaki bir eve gidiyorum. Ailem iki hafta önceden alışabilmemiz için evi defalarca anlattı. Ama ne anlatırlarsa anlatsınlar. Bu taşınmayı asla istemedim istemeyeceğim de. Ben hariç herkes heyecan ve mutluluk içinde. Yol boyunca annem ve babam evi anlatmaya devam ettiler. Kardeşlerim Emma ve Johnny onları heyecanla dinliyorlar. Bense kendi halimdeyim. Camdan dışarı bakıyorum. Uzun bir süre sonra annem işte sokağımıza geldik. Johnny ve Emma heyecanla cama yapıştılar. Sokağı incelemeye başladım. Dışarıda pek insan yok. Olanlarda yaşlı. Gerçekten heyecan verici bir yer. Araba ani bir frenle durdu. Herkes arabadan inip evi seyretmeye başladı. Ev sıradan bir ev işte. İki katlı. Dış cephe boyası eskimiş.Ve camlar... O da ne? Camda ne var? Uzun yolculuk sersemletmiş olmalı. Camda birini gördüm sanki. Sonra da kendime güldüm. İşte şimdi iyice saçmaladım. Herkes eve girdi. Ben bahçeyi dolaşmayı tercih ettim. Ön bahçede kurumuş çiçeklerden başka bir şey yoktu. Ama arka bahçe gerçekten güzeldi. İyi bakılmış olmalı. Eski sahipleri kimlerdi acaba? Eve arka kapıdan girdim. Bu kapı mutfağa açılıyordu. Mutfak beyaz ahşap dolaplardan oluşuyor. Salona gittim. Kimse yoktu. Yukarı çıkmışlardı herhalde. Üst kata çıkıp biraz bakındım. Ama yoklardı. Son çare tavan arasına çıktım. Burası olağanüstü tozluydu. Ama heyecan verici eşyalar vardı. Hepsi eski ve belkide gizemli... Kitap yığınlarının altında bir resim buldum ürkütücü. Aslında bir aile resmi ama kız anormal bir tip. Sadece bir çocuktuuu. O ses neydi? Korkudan elimdeki çerçeve düşüp kırıldı. Ortadaki kızın yüzü paramparça oldu.

Çığlık Atmak YasakHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin