Çığlık Atmak Yasak

Ruhun Acizliği

Ben olayın şaşkınlığıyla ağlayan aileme bakarken yaşlı bir adam içeri girdi
Yavaş ol genç adam. Henüz belli değil.
Elimizdeki o kadar delile rağmen mi?
Önce sorgu yaşlı adam diğerine sert bir bakış atıp yanıma geldi. Merhaba Annabeth. Ben dedektif David Adams. Kardeşinin ölümünü araştırıyorum ve sana sormam gereken sorular var.
Ben ona asla zarar veremem.
Bencede yapamazsın. Ama ortada bir cinayet var ve delillere yönelik araştırmak zorundayız. Bildiklerini anlat bizde sana yardım edelim. Hastaneden neden çıktın?
Benn. Herkes bana bakınca Bu biraz rahatsız ediciydi. Adam anladı galiba ve genç polise herkesi dışarı çıkarmasını söyledi.
Evet. Şimdi rahatla. Tekrar soruyorum. Neden çıktın hastaneden? Nereye gittin?
Ben eski evime gittim.
Neden?
Orada benim için çok önemli bir şey vardı.
Ne o şey?
Aile resmimiz.
Ailen zaten yanında. Neden resim için bu kadar uğraştın.
Aslında benim gerçek ailemin resmi demek istedim.
Düşünceli bir biçimde yüzünü eğdi. Ben bilmiyordum. Sanırım şimdilik yeter. Tam kapıdan çıkarken Resme bakabilir miyim? İşte bu hiç iyi olmadı. Yalanım ortaya çıkacak.
Eve gittiğimde bulamadım. Tuhaf bakıyordu artık pek inandırıcı olamadım. Peki. Dışarı çıktı. Birkaç dakika sonra annem içeri girdi. Emma yanındaydı. An demek eve annenin resmini almak için gittin.
Evet.
Bir sorun var Annabeth.
Yatağın kenarına oturup gözlerini bana dikti.
Biz sana evlatlık olduğunu hastaneye döndüğünde söyledik. O sırada bunu bilmiyordun.
Benn.. işte çok kötü yakalandım.
Biz Stephanie yle bir resim bulmuştuk. Resimdeki kız bana çok benziyordu. Kulağa saçma geliyo biliyorum. Ama....
Emma konuşmayı kesip
Sen evlatlık mısın?
Annem Emma ya dönüp
O yinede senin ablan. Dean kanından olması bizim için hiçbir şey değiştirmez.
Demek o bir Dean. Yüzünde şapşal bir gülümseme vardı.
Anne. Onu ben öldürmedim. Bana inanıyorsun dimi?
İnanıyorum. Sen bunu yapamazsın.
Doğrulup anneme sarıldım. Birkaç saniye öylece durduk. Sonra dışarı çıkıp beni Emma yla yalnız bıraktı.
Demek Dean.
Emma senin sorunun ne? Yinede sen benim kardeşimsin.
Ben senin gibi bir katile abla demem.
Merhaba. Emma duvara bakıp konuşmaya başladı. Tamam sizi yalnız bırakıyim.
Odadan çıktı. Artık kardeşimden korkuyorum.
Tamda tahmin ettiğim gibi. Kirli kan.
Ses sanki duvarın arkasından geliyordu. Birkaç saniye sonra duvardan duman çıkmaya başladı. Yangın mı çıktı?
Dumanların arasından jessica çıktı. Gözleri kardeşiminki gibi oyulmuş görünüyordu. Bağırmaya çalışıyordum ama sesim çıkmıyordu. Jessica elini bana doğrulttu ve cam kırıkları arasında pencereden aşağı düştüm. Kendimi zorlayıp ayağa kalktım. Tüm kemiklerim sızlıyordu. Neyseki çok yüksek değildi. Tekrar hastaneye girip anne ve babama olanları anlatacaktım ki iki doktorun konuşması ilgimi çekti.
Durumu gün geçtikçe kötüleşiyor.
Kızımı istiyorumdan başka bir şey demiyor.
Daha ne kadar onu burada tutabiliriz?
Dün ne dedi biliyor musun? Jessica kızımdan uzak dur diye bağırıyordu.
Bir kızı var mı?
Öyle bir kayıt bulamadım.
Zavallı Emilia acaba hasta olmasının sebebi ne?