"Saat 03.47...
Yalnızlığın en derinlerindeyim. Buna ne denir bilmem, sizde bilmezsiniz. Hissizlik mi, acı mı? Bu nedir gerçekten bilmiyorum. Bildiğim tek şey bu hissi bir tek benim yaşamamış ya da yaşamıyor oluşumdu. Sevgili okurum, biliyorum ki sen...
Yukarıdaki şarkıyı dinlemeyi unutmayın^^ İçimden geldi<3 Oy ve yorum atmayı unutmayın❤ Sizleri seviyorum... İyi okumalar...
4.Bölüm:Pesperişhan günler
"Yaşadığın anılar acı vermeye başlıyor..."
(maNga-Bitti rüya)
Saat sabah 9:20'de uyandım. Bu sefer Bartu yerde uyuyordu. Üşümüş olacak ki ellerini göğüs hizasında sarmış. Kendi üstüme örttüğüm yorganı alıo üstüne örtecekken üstümde Bartu'nun yorganını da gördüm. Kendi yorganını benim üstüme mi örtmüştü? Gece ne olmuştu ki? Çok mu üşümüştüm? Üşüdüysem niye hissedemeyeyim ki? Kaçta uyudu acaba? diye düşünüyordum Bartu'nun üstüne battaniyeyi örterken. Sonra bavulumu çıkarttım. Hazır Bartu'da uyuyorken. Dolabımda ne var ne yok yerleştirdim. Başka birşey almadım. Çünkü bu evden ayrılmayacaktım. Sadece 1 haftalığına Müjgan ablalar bizi misafir edeceklerdi. Çekmecelerimden acil durumlar için sakladığım ilaçlarımı alirken bir fotoğraf gördüm. Bizim fotoğrafımız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğrafı elime aldığım an arkasında bir fotoğrafın daha olduğunu gördüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eda ile benim fotoğrafımız... Fotoğrafı titreyen ellerimle sıkı sıkı tutup sandalyeme oturdum. Her yerini inceledim foroğrafın... Çimleri,arkadaki insanları,beni... Sonra korkuyla Eda'nın ayaklarına baktım. Yavaş yavaş başına çevirdim kafamı. Ne güzel gülüyordu. Böyle bir gülüşe kim zarar vermek istesin ki? Ben böyle fotoğraflara bakarken o korkudan çığlık çığlığa ağlıyordur belki. Duramadım iki fotoğrafta elimde hıçkıra hıçkıra ağladım. "Doğa! İyi misin? O fotoğraflar ne? B-bu Eda mı?" Fotoğraftan gözümü ayırmadan kafamı yukarı aşağı salladım. O Eda idi. Eda...
Hıçkırıklarımı duymuş olacaklar ki Duygu,İrem ve Ege'de geldi odaya. Duygu elimdeki fotoğrafları alıp baktı. İrem'e gösterdi. Ağlamamak için çırpındıklarını fark edip ayağa kalktım. Kollarımla onları sardım ve ağlamaya başladık. Üçümüz birden ağlıyorduk. Çığlık çığlığa... Sonra arkadan bir kol beni tuttu "Hadi hazırlanın. Eda'nın annesi mesaj atmış Doğa'ya. Şöför geliyormuş." Kızlardan ayrılıp. Fotoğrafları İremin elinden aldım ve ilaçlarımı koyduğum çantaya koydum. Bartu arkadan bavulumu getiriyordu. Bende dün giyip çıkarmadığım tişörtüm ve pantolonumla önden gidiyordum.
