Υποτίθεται πως θα ήταν ένα κανονικό πρωινό όπου εγώ και η Άρια θα τρώγαμε γελώντας όπως κάθε μέρα . Ξαφνικά όμως η ζωή σου αλλάζει ο 26χρονος Κριστιάν εμφανίζεται στην ζωή σαν αγοραστής και εσυ είσαι το αντικείμενο που αγοράζει όταν ο πατερας σου σε...
Κατέβηκα κάτω με την βαλίτσα μου, και αντίκρισα τον Κρίστιαν να με περιμένει στην έξοδο στην πόρτα με την βαλίτσα του στο χέρι. Με είδε και χαμογέλασε πήρε, την βαλίτσα μου και ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο του. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο... Κόψαμε τα εισιτήρια, έγραφε επάνω Άμστερνταμ με μεγάλα μαύρα γράμματα. -Κρίστιαν δεν έχω ταυτότητα. Είπα σιγανά στο αυτί του. Μην ανησυχείς. Μου είπε και εγώ τον κοίταξα με απορία. Έκοψε τα εισιτήρια,και μου έδωσε το δικό μου. -Πως το έκανες αυτό?? -Έχω τους τρόπους μου εγώ!!.... Εγώ κούνησα τους ώμους μου προς τα πάνω. Προχωρήσαμε προς την είσοδο, ανεβήκαμε στο πούλμαν μου θα μας πήγαινε στο αεροπλάνο. Ξαφνικά εκείνο φρέναρε και όλοι οι επιβάτες σηκώθηκαν όρθιοι. -Μάλλον θα έπεσε καμία αποσκευή. Μου είπε και με κοίταξε. Έχω χαμογέλασα και κοίταξα από το παράθυρο και είδα πως όντως έπεσε μια αποσκευή. Τότε ξαφνικά ο Κρίστιαν είπε. -ΠΈΣΕ ΚΑΤΩ!!!.. Είπε ο Κρίστιαν και εγώ έπεσα κατευθείαν κάτω. Με σκέπασε με το χέρι του και με κάλυψε. Το αεροπλάνο μπροστά μας με το οποίο υποτίθεται πως θα ταξιδεύαμε εκραγεί και ένας δυνατός ήχος βουήσε τα αυτιά μας και ο Κρίστιαν με έσφιξε ποιο πολύ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μετά από ώρα ούτε καταλάβαμε πόση ώρα πέρασε, σηκώσαμε διστακτικά τα κεφάλια μας και αντικρίσαμε το αεροπλάνο κομμάτια και φωτιές παντού γύρω. Έαν δεν είχε πέσει εκείνη η αποσκευή θα ήμασταν ποιο κοντά στην έκρηξη και μπορεί να ήμασταν και νεκροί. Ο οδηγός απομάκρυνε γρήγορα το πούλμαν από εκεί και ξαναπήγαμε στο χώρο του αεροδρομίου, πήραμε τις αποσκευές μας και αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Κοιμήθηκα στον δρόμο στον ώμο του Κρίστιαν. Καθόμασταν πίσω μαζί και οδηγούσε ο Μπράουν. Φτάσαμε σπίτι. -Εμμα ξύπνα.... φτάσαμε. Είπε ο Κρίστιαν και με φίλησε στο μέτωπο. Σηκώθηκα αργά και σέρνοντας τα βήματα μου από την κούραση τακτοποίησα τα ρούχα μου επάνω και ξάπλωσα μιας και ήταν 1:00 το βράδυ. Ξύπνησα απότομα επειδή ήμουν διψασμένη. Κοίταξα και δεν είχα νερό στο δωμάτιο. Κατέβηκα και καθώς περνούσα από το σαλόνι είδα δίπλα ακριβώς στο γραφείο του Κρίστιαν τον Κρίστιαν μέσα να κρατάει ένα ποτήρι με berbon κάθονταν στην καρέκλα του γραφείο γυρισμένοε προς το τζάκι που έκαιγε. Η φωτιά ήταν η μόνη που φώτιζε το δωμάτιο. Μπήκα μέσα. -Κρίστιαν.?... -Γιατί δεν κοιμάσαι? . Μου είπε κοφτά. -Εσύ γιατί δεν κοιμάσαι? Ρώτησα παιχνιδιάρικα. -Ελα εδώ. Είπε και εγώ πλησίασα. Ήμουν ακριβώς πίσω από την καρέκλα. Τότε γύρισε απότομα με έπιασε από τους μηρούς και με ανέβασε στο γραφείο. Με πλησίασε και είπε. -Πάνε για ύπνο...! -Αλλιώς?.... Είπα εκείνος χαμογέλασε αμυδρά και με φίλισε παθιασμένα. Με αγκάλιασε από την μέση και με τράβηξε κοντά του. Άρχισε να με φιλάει στον λαιμό εγώ τον κρατούσα από τον αυχένα.
