𝕾𝖔𝖑𝖉 𝖙𝖔 𝖙𝖍𝖊 𝖒𝖆𝖋𝖎𝖆

Η Ζωή Μου Πριν...

Από μικρή θυμάμαι τον μπαμπά μου να έρχεται σπίτι με αίματα στο πρόσωπο του κρατώντας όπλα. Πάντα με κοιτούσε με λύπηση. Εγώ φοβόμουν κάθε μέρα ζούσα με αυτόν τον φόβο μήπως και γίνει κάτι κακό. Μέχρι που έγινε. Ήμουν μόλις 11 χρόνων η μαμά μου και ο μπαμπάς είχαν πάει σε μια δεξίωση και εγώ είχα μείνει σπίτι με την νταντά μου την Κ. Ελλη. Την αγαπούσα τόσο πολύ.Η βραδιά κυλούσε όμορφα βλέπαμε ταινία τον nemo, τότε ξαφνικά μπήκε ο μπαμπάς μέσα ,κρατούσε την μαμά στα χέρια του εκείνη είχε αίματα σε όλο της το φόρεμα. Αυτό που φοβόμουν πάντα έγινε σε μια στιγμή σε κλάσματα δευτερόλεπτου. Εκείνη την νύχτα έχασα την μαμά μου την μαμάκα μου. Μου έλειπε πάρα πολύ έκλαιγα κάθε μέρα. Μίσησα το μπαμπά μου όσο τίποτα άλλο. Τον σιχάθηκα.Προσπάθησε πολύ να με πλησιάσει και τώρα μιλάμε αλλά τα τυπικά .Ζω σε μια βίλα στο Λος Άντζελες δεν είναι και πολύ εντυπωσιακή αλλά ,είναι απλή και όμορφη. Ειδικά ο κήπος μας είναι τεράστιος και ένα συντριβάνι βρίσκεται στην μέση. Το μαρτύριο άρχισε ένα πρωί. Ξύπνησα όπως κάθε μέρα στις 9:00. Σηκώθηκα με τις πιτζάμες μου έκανα ένα μπάνιο και ντύθηκα.

Ήθελα να είμαι άνετα μιας και ήμουν σπίτι. Ξύπνησα την αδελφή για να πάει σχολείο με ενα φιλί στο μέτωπο.
-Άρια ξύπνα, έχεις σχολείο
-Μμμμ τώρα τώρα ξυπνάω. Είπε και γύρισε από την άλλη, εγώ γέλασα και έφυγα για να ετοιμάσω πρωινό. Κατέβηκα κάτω και ετοιμάσα δύο φρουτο σαλάτες μια για μένα και μια για την Άρια. Ο πατέρας μου - ναι έτσι τον αποκαλώ πλέον- δεν έχω ιδέα που ήταν αλλά πιθανον ,στο γραφείο του όπως κάθε πρωί.
-Εμμα. Άκουσα τον πατέρα μου να φώναζει.
-Στην κουζίνα απάντησα ψυχρά.
Τότε τον είδα με δάκρυα στα μάτια να λέει.
-Λυπάμαι λυπάμαι πολύ. Φώναξε και έβγαλε το όπλο του.
-Πατέρα τι κάνεις!?
Εμμα όλα καλά? Είπε η Άρια καθώς κατέβαινε τις σκάλες.
-Άρια πάνε επάνω. ΤΏΡΑ!!! Τις φώναξα.
Χρωστάω ΧΡΩΣΤΆΩ ΠΟΛΛΆ ΔΕΝ ΈΧΩ ΆΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΉ. Φώναζε σαν παρανοϊκός. Με το όπλο στο χέρι.
-Πατέρα σταματά. Φώναξα! Αλλά τίποτα.
-Ετοίμασε μια βαλίτσα ΑΜΕΣΩΣ !Μου είπε και εγώ έτρεξα επάνω στην Άρια.
-Άρια, Άρια όλα καλά θα πάνε... Της είπα και ετοίμασα γρήγορα την βαλίτσα μου πετώντας σχεδόν όλα μου τα ρούχα μέσα χωρίς να βλέπω τι κάνω είχαν όλα θολώσει. Είπα στην Άρια να μείνει επάνω και την φίλησα στο μέτωπο ήταν σαν να λέω αντίο, έτσι ένιωσα. Κατέβηκα κάτω και είδα περίπου 10 άντρες ανάμεσα τους και ο πατέρας μου να λέει συγνώμη ξανά και ξανά σαν παρανοϊκός. Τότε ένας εντυπωσιακός άντρας γύρισε και με κοίταξε.. σοβαρός φορούσε ένα κουστούμι. Δεν έδωσα σημασία ,το μυαλό μου ήταν στην Άρια.
-Πάρτε την .
Είπε εκείνος και ένας άλλος άντρας με πλησίασε και με άρπαξε από τα μπράτσα τραβώντας με.
-Άφησε με !!Φώναξα χτυπώντας τον. Η Άρια κατέβηκε κάτω και με είδε τότε φώναξε.
-Εμμα!μπαμπά τι κάνεις ;!βοήθησε την! Φώναζε η Άρια στην πατέρα μου .
-Άρια αρκετά!! Φώναξα όσο ποιο δυνατά μπορούσα και όλος ο θόρυβος σταμάτησε. Ο εντυπωσιακός άντρας γύρισε ξανά και με κοίταξε. Κατάφερα να ξεφύγω από την γερή λαβή του άντρα και έτρεξα στην Άρια.
-Φύγε από εδώ πάνε στην θεία της .Είπα σιγανά και την αγκάλιασα σφιχτά την φίλησα. Και ο φουσκωτός άντρας με ξανατραβηξε προς την έξοδο του σπιτιού. Με πέταξε σε ένα αυτοκίνητο που ήταν εκεινος ο άντρας στην θέση του συνοδηγού.
-Δεν θέλω φασαρίες . Είπε στον οδηγό και εκείνος μου έκανε μια ένεση στο λαιμό. Έπεσα αναίσθητη σε κλάσματα δευτερόλεπτου. Προσπάθησα να αντισταθώ αλλά δεν μπόρεσα. Η προσωπική μου κόλαση είχε μόλις ξεκινήσει.

      Πρώτο κεφάλαιο στο καινούργιο μου βιβλίο. Είμαι η Εμμανουέλα btw...
Αμα σας αρέσει πατήστε ⭐ και κάντε ένα σχόλιο ❤️❤️😍 θα ανεβάζω κάθε μέρα από ένα κεφάλαιο 💋💋💋