တမာန်တော်ရဲ့ပျော်တော်ဆက်

အစည်းအဝေး လုပ်နေတုန်း ဖုန်းက ခနခနလာနေ၍ အကုန်လုံးလဲ မျက်နှာပျက်နေကြလေသည်။ ဆက် ဖုန်ူးကို contact nameမကြည့်ပဲ မြန်မြန်ကိုင်လိုက်သည်။

*ဟယ်လို*

*သားလေး တမာန် သတိရလာပြီ*

*ဗျာ..ဗျာ အ..အခု လာခဲ့မယ် မေမေ*

ဆက် ထိုင်နေရာမှ ထကာ အခန်းထဲက ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးထွက်သွားသည်။အကုန်လုံးကလဲ အလန့်တကြားဖြင့် မျက်လုံးတွေ ပြူးကုန်ကြလေသည်။

*အကုန်လုံးကို တောင်းပန်ပါတယ်*

မုန်းမာန်လဲ အနောက်ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးလိုက်ကာ ကားပါကင် ရောက်ခါနီးတွင် ဘေဘီ့ကို မှီလေသည်။

*ဘယ်သွားမလို့လဲ အစည်းအဝေး..*

*ဆေးရုံကို မြန်မြန်လိုက်ပို့ပါ*

မုန်းမာန်သည် ပြာယာခတ်နေသည့် ဘေဘီ့ပုံစံကြောင့် ကားတံခါးကို အမြန်ဖွင့်ပေးလိုက်ရသည်။

*ဘာဖြစ်လို့လဲ*

*တ..တမာန် သတိရလာပြီတဲ့*

မုန်းမာန် တစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲသို့ လွင့်ထွက်သွားသည့်အတိုင်းပင်။ သူ ဘေဘီ့နားမှာ နေလို့ မဝသေးဘူးလေ။ ပိုင်ရှင်က ပြန်လာတောင်းနေပြီတဲ့လား။ မင်းလေး ပျော်ဖို့ ဘယ်လောက် ချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေ မြိုသိပ်ပေးပါ့မယ်။

*ငါ့ကို မှတ်မိပါ့မလားဟင်*

*မှတ်မိတာပေါ့ သူက ဆက်လေးကို အရမ်းချစ်တာကို*

အချစ်က သွေးအေးအေးနဲ့ ရက်စက်တတ်တဲ့ သွေးအေး လူသတ်သမား

____________________

*ကိုကို*

ဆေးရုံခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မေမေတို့နှင့် စကားပြောကာ ရယ်နေသော ကိုကို့ဆီသိူ့ အင့် ခနဲနေအောင် ပြေးဖက်လိုက်သည်။သူ ဘယ်လောက်လွမ်းနေလဲ သူသာသိနိုင်သည်။

*အချစ်*

*ငါ ဘယ်လောက် လွမ်းနေလဲသိလား အကြာကြီး ..အကြာကြီး အိပ်နေတာ ငါ့မှာ သေမလိုပဲ*

တမာန် သူ့ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေသော အချစ်ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ကိုယ်လဲ အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာပါ အချစ်ရယ်။