Adopted by One Direction

Chapter 24

Heeeee! Ik ben best wel trots op mezelf dat ik nu zoveel aan het posten ben! Ik hoop dat jullie er ook blij mee zijn! Ik hoop dat jullie het ook nog leuk vinden. Ik ga maar eens schrijven. Enjoy x

P.O.V Jaylinn.

De mensen van de ambulance "geven me af" bij de verplegers in het ziekenhuis en wensen me nog even beterschap. De mensen van het ziekenhuis leggen me op een ander bed en rijden me naar een kamer. De ene geeft me een hand. 'Hoi ik ben Kim en jij bent Jaylinn?' Ik knik en kijk naar wat ze aan het opschrijven is. 'Oke vertel eens wat is er gebeurd'. Ik probeer wat woorden eruit te krijgen en vol verbazing lukt het ook nog. 'We waren aan het gymmen en ik viel van van het klimrek af'. Kim knikt en schrijft wat op. 'Waar heb je nu pijn'. 'Knie'. Zeg ik en wijs naar mijn rechter knie. 'Mag ik er even naar kijken'. Ik knik. Ze haalt de deken van mij af en kijkt naar mijn knie, ik kijk mee en hij is aardig dik geworden en is ook aardig blauw. 'Dat ziet er niet zo best uit, ik ga even naar de dokter en die komt zo met je praten over wat we nu gaan doen, oke'. Ik knik en geef Kim nog een hand. 'Beterschap'. Zegt ze nog voordat ze de deur verlaat. 'Nou Jay, je had je zeker een andere eerste schooldag voorgesteld'. Ik knik, niet in staat om wat terug te zeggen. Ondanks de medicatie zoals ze dat noemen hier voel ik me nog niet echt beter, eerder moe. Dan komt er een man binnen die zich voorsteld als meneer Jansen. 'IK heb net van Kim begrepen dat je van het klimrek bent gevallen, klopt dat'. Ik knik. 'Mag ik er even na kijken zodat ik er een beeld bij heb'. Ik knik alweer en de man haalt voorzichtig de deken van mijn been en kijkt bedenkelijk naar mijn knie. 'Ik heb genoeg gezien, we laten zo een foto maken en dan kunnen we zien of er wat mis is met je knie'. Ik knik en papa pakt mijn hand. De dokter loopt weg en ik kijk papa aan. 'Ik ben bang'. 'Je hoeft niet bang te zijn lieverd, het komt allemaal goed er is vast niks ergs'. Dat vind ik nou zo fijn aan papa, hij stelt me altijd gerust.

P.O.V Louis.

Toen we het nieuws van Niall hoorde zijn we gelijk in de auto gesprongen. Het is ongeveer een kwartiertje rijden. Ik zit achter het stuur en heb besloten om via de snelweg te gaan dat gaat wat sneller. Maar helaas dat is dit keer niet zo, er is een groot ongeluk gebeurd. We wachten ongeduldig tot iedereen naar 1 rijstrook gaat en dan kunnen we weer verder rijden. We hebben wel een half uur in de file gestaan. We rijden weer en ik zie de afslag Ziekenhuis al boven de weg hangen. We nemen de afslag en rijden naar verder naar het ziekenhuis. Als we er na 5 minuten zijn parkeer ik de auto en lopen we met z'n vieren naar binnen. We komen bij de bali en Liam neemt het woord. 'Hallo we komen voor Jaylinn Horan'. Ze tikt wat in het systeem en kijkt ons dan weer aan 'Kamer 309 dat is de derde verdieping'. Zegt ze met een glimlach. 'Dank u wel'. Zeggen we in koor en rennen - voor zover dat mag in een ziekenhuis - naar de liften waar we eerst nog een eeuwigheid moeten wachten tot de lift beneden is. Als de lift er is laten we eerst de mensen uitstappen die nog in de lift staan en dan stappen we zelf in. Liam drukt op 3 en de liftdeuren gaan dicht. De lift komt in beweging en ik dwaal met mijn gedachten naar Jaylinn. Ze zei altijd dat 9 haar favoriete getal was en dan ligt ze ook nog op kamer 309. 'Lou kom je'. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Harry die me roept. Ik loop achter de jongens aan naar de kamer van Jaylinn. Als we nummer 309 hebben gevonden willen we de deur open doen maar de deur zit dicht. We kijken door het raam en zwaaien naar Niall. Hij zegt wat tegen Jaylinn en die kijkt ook naar het raam. Ze kijkt een glimlach op haar gezicht en Niall loopt naar de deur en draait hem van het slot. Hij doet de deur op en stormen op Jaylinn af.

P.O.V Jaylinn.

Als ik rustig met papa aan het praten ben kijkt hij opeens naar het raampje. 'Kijk daar heb je de jongens'. 'Had je die ook al gebeld?' Vraag ik verbaasd. 'Jaa, toen we onderweg waren naar het ziekenhuis'. Ik maak een o met mijn mond en papa staat op om de deur open te doen, die hadden we dicht gedaan zodat we rustig konden praten. Als papa de deur van het slot draait komen de jongens op me afgerend en ze geven me allemaal een knuffel. 'Jay ik dacht dat jij zo van gym hielt, ik denk dat hem dat de komende weken niet gaat worden'. Grinnikt Louis. 'LOU!' Schreeuw ik en geef hem een klap op z'n arm. 'Sorry' Grijnst hij. Ons momentje wordt onderbroken door de dokter die binnen komt. 'Zo mevrouw jij hebt al aardig wat visite opgetrommeld', Ik grijns. 'Ja goed van mij hij'. 'Ja dat is zeker goed, maar ik moet het even verstoren, we moeten foto's van je knie maken'. Ik trek een zielig gezicht. 'Aah waarom nou'. 'Omdat wij graag willen weten wat er met je aan de hand is, jij niet dan?' 'Tuurlijk wel'. 'Mooi'. 'Mag papa wel mee?' Vraag ik hoopvol. 'Tuurlijk'. Ik glimlach en kijk papa aan. Ik knijp even in zijn hand en dan word ik meegenomen naar het röntgenapparaat. Als we er zijn gaat er een grote deur open en ze rijden me naar binnen. 'Oke Jaylinn, we tillen je zo op deze tafel en dan moet je je knie zo ver mogelijk proberen te buigen,oke?' Ik knik al teken dat ik het begrijp. Papa en die andere vrouw tillen me op en leggen me op tafel. De vrouw probeert men knie iets te buigen en ik zet het gelijk op een gillen. Ik begin zachtjes te snikken. De vrouw komt naar me doe. 'He niet huilen, we gaan het zo proberen en als het niet lukt gaan we een andere oplossing bedenken, oké?' Ik knik. Papa komt naast me zitten en de vrouw verdwijnt achter de deur een hokje in. Papa heeft ook zo'n leuk schort aan. De vrouw heeft van te voren gezegd dat het geen pijn doet dus daar vertrouw ik dan maar op. Als de foto's gemaakt zijn rijden ze me terug naar de kamer. 'We geven je wat extra pijnstillers zodat je minder pijn hebt. Ik knik. Als ze klaar is loopt ze weg en val ik rustig in slaap door de pijnstillers...

Heeeeeeee iedereen! Sorry dat ze zo vaak knikt in dit hoofdstuk maar het is beter voor het verhaal. Wat vinden jullie er op dit moment van? Vote/Comments zijn altijd welkom. Love you allx