Players and something more🖤

Part 45

Κατεβήκαμε απο το αυτοκίνητο και ήρθε κοντά μου πιάνοντας μου το χέρι.

Ν: Πάμε;
Ε: Που; Εδώ δεν έχει τίποτα.
Ν: Με εμπιστεύεσαι;
Ε: Με ρωτάς στα αλήθεια;

Γέλασε και προχώρησε λίγο πιο μπροστά μου χωρίς να αφήσει το χέρι μου.
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι κάνουμε σε αυτό το μέρος.
Δεν έχει ούτε ένα μαγαζί με φαγητό. Ούτε ενα μπαρ βρε αδερφέ.
Ενα περίπτερο έχει.
Σταματήσαμε απότομα και γύρισε να με κοιτάξει.

Ε: Τι έγινε;
Ν: Καλά έβλεπες μέχρι εδώ, τώρα θα σου κλείσω τα μάτια με αυτό το μαντήλι και θα πάμε αργά και σταθερά στον προορισμό μας.
Ε: Νίκο με τρομάζεις.
Ν: Ηρέμησε! Θα δεις θα σου αρέσει.

Δεν είπα τίποτα και ήρθε απο πίσω μου για να μου βάλει το μαντήλι.
Η αλήθεια είναι πτι φοβάμαι λίγο, επειδή δεν θα βλέπω. Ξέρω ότι θα προσέχει ο Νίκος να μην πατήσω πουθενά και πέσω αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με τα απρόοπτα.
Με έπιασε με το ενα χέρι στην μέση μου και το άλλο στο χέρι μου.

Ν: Πάμε!

Ξεκίνησα με μικρά βήματα και σιγά.

Ν: Μωρό μου δεν θα φτάσουμε ποτέ έτσι όπως πάμε. Μην φοβάσαι σε κρατάω εγώ.
Ε: Δεν μπορώ να περπατάω και να μην βλέπω που πατάω.
Ν: Εντάξει! Τότε θα το κάνουμε αλλιώς.

Είπε και με πήρε αγκαλιά σε στυλ νύφης.

Ν: Τώρα καλύτερα;
Ε: Καλύτερα, αλλά θα σου φύγει η μέση. Έχω βαλει 3 κιλακια.
Ν: Όλο ανοησίες λες. Σταμάτα!
Ε: Καλά,εγω προειδοποίησα.

Ξεκίνησε να περπατάει και μετά από λίγο με κατέβασε να πατήσω κατω.

Ν: Θα σου βγάλω το μαντήλι και με το 3 θα ανοίξεις τα μάτια σου εντάξει;
Ε: Ναι!

Μου έβγαλε το μαντήλι και έχω τα μάτια μου κλειστά.

Ν: 1...2...3. Άνοιξε!

Άνοιξα τα μάτια μου και το θέαμα μπροστά μου είναι φανταστικό.
Άλλος κόσμος με αυτό που ήμασταν πριν.
Υπάρχει ένας τεράστιος κήπος και μες στη μέση έχει ένα τύπου κιόσκι με ένα τραπέζι,το οποίο από ότι βλέπω έχει φαγητό πάνω.
Ωραία,θα φάμε. Περίμενα ώρα για αυτή τη στιγμή.
Υπάρχουν παντού λουλούδια και είναι συγκεκριμένα λουλούδια.
Ντάλιες δίχρωμες (κόκκινο και άσπρο).
Επίσης υπάρχουν και λαμπάκια γύρω γύρω για να φωτίζεται ο χώρος.

Ν: Σ'αρεσει;
Ε: Μχμ! Είναι υπέροχο! Το λουλούδι τυχαίο;
Ν: Εσύ τι πιστεύεις;
Ε: Που το ήξερες;
Ν: Οποίος θέλει, μαθαίνει!
Ε: Ευχαριστώ!

Είπα και τον φίλησα,αφου με είχε πλησιάσει.

Ν: Πάμε να κάτσουμε;
Ε: Θα φάμε;

Γέλασε ελαφρά και απάντησε.

Ν: Ναι...θα φάμε!
Ε: Τέλεια!

Κάτσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον και ο Νίκος άνοιξε την καμπάνα που έκρυβε το κυριότερο πράγμα. Το φαγητό.
Το πιάτο μας, λοιπόν, είναι κοτόπουλο με ρύζι και κόκκινη σάλτσα.

Ν: Να σου βάλω;
Ε: Θα σου φέρω το πιάτο στο κεφάλι αν συνεχίσεις να με καθυστερεις απο το φαγητό μου.
Ν: Εντάξει, εντάξει!

Είπε γελώντας και με σέρβιρε.
Άρχισα να τρώω σαν τη γουρούνα και ένιωθα δύο μάτια να με τρώνε.

Ε: Ξέρεις δεν είναι ωραίο αυτο που κάνεις.
Ν: Τι κάνω;
Ε: Με κοιτάς που τρώω και δεν έχεις βάλει ούτε μια μπουκιά στο στόμα σου.
Ν: Απλά σκεφτόμουν.
Ε: Τι σκεφτόσουν;
Ν: Ότι η απόφαση που πήρα, είναι η σωστή.
Ε: Τι απόφαση πήρες;

Ρώτησα και σηκώθηκε όρθιος.

Ε: Που πας;

Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Μου έπιασε τα χέρια και με γύρισε στο πλάι έτσι ώστε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.

______________________________________________