uranüs |adrienette|✅

ix

      "Fazla ilginç bir hikayem yok," dedi Adrien elindeki kupayı hafifçe sallarken. Hala konuşmamayı tercih ediyordu, ancak Marinette'in elinden kurtulabileceğine dair inancı sıfırdı. "Babam çok yoğun bir şekilde çalışır, bu yüzden beni okuldan almak için neredeyse her zaman annem gelir. O gün annemin film çekimleri vardı, dolayısıyla okula uzak bir mesafede olacaktı. Babamla birlikte kahvaltıda beni kimin alacağını konuştular, ancak şirkette önemli bir toplantı olduğu için annem beni almak zorunda kaldı. Çekimden çıkıp beni almaya gelirken de trafik kazası geçirdi."

       Marinette anlatılanları ciddi bir ifadeyle dinlemiş ve hiçbir tepki vermemişti. Bu yüzden sarışın genç derin bir nefes alıp devam etti. "Saatlerce okulda bekledim, kimse gelmeyince yağmurun altında eve kadar yürüdüm. Annemin beni unuttuğunu sandığım için o kadar sinirliydim ki! Hah, keşke unutmuş olsaydı."

      Genç kız yüzündeki ifadeyi hiç bozmadan kupasındaki sütü içti ve tekrar sarışın gence odaklandı. Bu kadar tepkisiz olmak hiç ona göre değildi, oluşan korkutucu sessizlik ise Adrien'ı daha fazla konuşmaya itiyordu.

      "Annemi gömdüğümüz günden sonra babam bir süre yüzüme bile bakmadı. Geriye sadece bir madalyon ve bir portre kalmıştı, tabii bir de soğuk devasa malikane. O günden sonra annemin madalyonunu hep yanımda taşıdım." Altın madalyon kendisinden bahsedildiğini anlamışçasına sallanmış ve hoş bir ses çıkartmıştı. "Ancak, yaklaşık bir hafta sonra her gece o olayla ilgili rüyalar görmeye başladım. Bu yüzden zaten olmayan uyku düzenim mahvoldu, ve gittikçe bambaşka birine dönüşmeye başladım. Kolayca sinirlenen, insanlara bağıran... Bugün de babama onun ölmesini dilediğimi söyledim."

     Hikayenin son buulduğunu ifade edercesine nefesini dışarı verdi genç adam. Sessiz bir şekilde tüm hikayeyi dinleyen Marinette ise masmavi gözlerini sarışın gencinkilerle buluşturdu ve gülümsedi. "Sana yardım edeceğim." diye fısıldadı.

Adrien, bir anlığına genç kızın gözlerinin parladığına yemin edebilirdi.

...