𝚃𝙷𝙴 𝚂𝙴𝙲𝚁𝙴𝚃.𝙱𝚃𝚂

.23.

Δεν αντέχω άλλο το κεφάλι μου θα εκραγεί μία ώρα έλειψα (ουσιαστικά) προσπαθώντας να χωνέψω αυτό που έγινε με τον πατέρα του Jin...τον πατέρα μου.

Κουβεντιάσαμε τον Jin και ηρέμησε. Ακόμα να πιστέψω ότι είναι αδελφός μου και αυτός το ίδιο, ήρθε όμως ο Taehyung να μας αναστατώσει.

Περπατάω με τα αγόρια προς το Ινστιτούτο προσπαθώντας να χωνέψω αυτά που μου είπε ο Taehyung αλλά δεν μπορώ.

Πριν λίγο καιρό όλη μου η ζωή κατέρρευσε, άλλαξε μαθαίνοντας ποια είμαι στα αλήθεια, τώρα όμως κατέρρευσε και αυτή. Η ζωή μου πλέον είναι ένα χάος, είμαι εχθρός με τη μητέρα μου, έμαθα ότι ο πατέρας μου ζει ενώ για όλη μου τη ζωή τον είχα για νεκρό, η αδερφή μου ήταν έτοιμη να σκοτωθεί, η μία μου κολλητή έγινε λυκάνθρωπος και η άλλη πέθανε Η ΕΥΔΟΚΙΑ ΠΈΘΑΝΕ και όλα αυτά εξαιτίας μου.

Ζαλίζομαι, πονάει το κεφάλι μου, νιώθω τόσο αδύναμη και στην σκέψη όλων αυτών που έχουν συμβεί δεν ξέρω νομίζω ότι θα καταρρεύσω, όλα γύρω μου θολώνουν.

Επιασα το χέρι του Jin που βρισκόταν δίπλα μου

Jin: Πανδώρα?! Τι έπαθες?! Είσαι καλά?!

Με ρώτησε με ένα πολύ ανήσυχο βλέμμα

Πδ:Όχι...δ-δεν είμαι καλά ζάλη...

δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρότασή μου και λιποθύμησα στην αγκαλιά του.

Th: Πανδώρα-Πανδώρα αγάπη μου, Τι έπαθες?! Πανδώρα, μωρό μου ξύπνα! Σε παρακαλώ!

Μόλις με είδε να πέφτω κάτω τα έχασε, φοβήθηκε ότι κάτι θα πάθω

Th: Σε παρακαλώ μη μου το κάνεις αυτό, ξύπνα σε παρακαλώ!

Με είχε πάρει στην αγκαλιά του και έκλαιγε όμως δυστυχώς ούτε μπορούσα να τον ακούσω αλλά ούτε και να τον βοηθήσω.

Με μισό που τον κάνω να κλαίει εάν και ομολογώ ότι από την δεξίωση και μετά είχε ένα επιθετικό ύφος προς τα εμένα.

Στο Ινστιτούτο:

Lydia's pov:

Λδ: Ρε Namjoon περίμενε!

Του φώναξα, με έχει κουράσει βαρέθηκα να τον παίρνω από πίσω και αυτός όχι μόνο ένα μη μου δίνει σημασία αλλά να με αγνοεί τελείως σαν να μην υπάρχω, σαν να μην βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο.

Οσο και να το φώναζα αυτό συνέχιζε να περπατάει στο διάδρομο αγνοώντας με, τότε δεν άντεξα τον τράβηξα με όλη μου τη δύναμη και τον γύρισα προς το μέρος μου