𝚃𝙷𝙴 𝚂𝙴𝙲𝚁𝙴𝚃.𝙱𝚃𝚂

.18.

Στο Ινστιτούτο:

Lydia's pov:

Εχουν περάσει αρκετές ώρες από τότε που έφυγαν τα αγόρια και η αλήθεια είναι ότι δεν ανησυχώ (αν και θα έπρεπε), τους εμπιστεύομαι και νιώθω ασφαλής όταν είμαι μαζί τους, απλά ποτέ δεν το δείχνω, σε κανέναν δηλαδή και αυτό είναι το λάθος μου.

Το κατάλαβα όταν ο Namjoon με ταρακούνησε. Μου μίλησε με απαίσιο τρόπο αλλά τουλάχιστον με έκανε να κάτσω να σκεφτώ κάποια πράγματα .

Δεν ξέρω τι γίνεται με τον Namjoon αλλά κάθε φορά που τον βλέπω θέλω να τον πνίξω μου βγάζει το χειρότερο με αυτό. Ωρες-ώρες νιώθω ότι τον μισώ, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο επιθετικός και αρνητικός μαζί μου, αν και κάποιες φορές με αυτά που έκανε με έκανε να αναρωτηθώ (σκεφτόμουν τότε που με κόλλησε τον τοίχο ή που μου έκλεισε το στόμα) αυτός ο Namjoon ήταν διαφορετικός με έκανε να σκεφτώ ότι.... Οχι όχι λάθος κάνω.

Time skip:

Είχε περάσει η ώρα και συνέχιζα να είμαι κλειδωμένη στο δωμάτιό μου βυθισμένη στις σκέψεις μου μέχρι που χτύπησε η πόρτα.

*τοκ τοκ*

Λδ: Ποιός είναι;

Εκ: Ευδοκία. Άνοιξε μου.

Της άνοιξα

Λδ: Μπα μπα θυμήθηκες ότι έχεις και μία φίλη?!

Εκ: Αν έχεις σκοπό να συνεχίσεις τις ειρωνείες καλύτερα να πηγαίνω.

Λδ: Όχι εντάξει κάτσε, ούτως ή άλλως ούτε εγώ ήρθα να σε δω τόσες μέρες.

Εκ: Ναι ευτυχώς που το κατάλαβες.

Λδ: Καλά ηρέμησε λίγο και να ερχόμουνα πάλι δεν θα σε έβλεπα. Ολες αυτές τις μέρες ήσουν κλεισμένη στο δωμάτιό σου και το μόνο άτομο που άφηνες να μπαίνει μέσα ήταν ο Jimin.

Όταν άκουσε το όνομά του κοκκίνισε και με κοίταξε κάπως περίεργα.

Εκ: καλύτερο αυτό από το να τριγυρνάω συνέχεια στους διαδρόμους και να τσακώνομαι με τον NAMJOON.

Λδ:.....

Λδ: Ναι τέλος πάντων. Με ήθελες κάτι;

Εκ: Ναι... Βασικά όχι... δηλαδή να απλά ανησυχώ για τα κορίτσια.

Την πλησίασα και την αγκάλιασα

Λδ: Μην ανησυχείς όσο είναι εκεί ο Namjoon...

Με κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια

Λδ: Ναι, δηλαδή ξέρεις όλα τα παιδιά ο Taehyung, ο Yoongi ξέρεις όλοι τους, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Ετσι κι αλλιώς ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να τους κάνει τίποτα ο Val.