(Bu son bölüm okuyan herkese teşekkür ederim...)
Huzurun Başlangıcı
Uzun zaman oldu hastaneden çıkalı...
Okulumu bitirdim , Ankara'da bi büro açtım.
Davalar , mahkeme , ev üçgeninde değil hayatım.
Kendime daha fazla zaman ayırıyorum artık.
O günü unutmaya çalışıyorum , Ailemin ve Ender'in mezarını ziyaret ediyorum sürekli...
Bol bol kitap okuyorum kısacası iyileşmeye başladım sayılır.
Daha az ağlıyorum mesela.
Kendime iyi davranıyorum en önemlisi ...
Düşmeye çalıştığım kuyudan kurtuluyorum zamanla , çünkü anladım ki düşersem kim yaşatacak
Ender'in hatıralarını.
Ersan'a çok şey borçluyum aslında o olmasa şuan belki neyse...
Ersan demişken bu yaz evleniyor , benide davet etti ama zaman bulupta gidebilir miyim
bilemiyorum.
Evet , evleniyor ...
Dostuz artık , tedavi sürecimde sürekli yanımdaydı ama ben sağlıklı düşünemeyen biriydim ve
ona zarar vermek istemedim ve böylece dost olmaya karar verdik.
Onun iyi olduğunu bilmek bana güç veriyor.
Belki eskisi gibi gülemiyorum ama en azından artık ağlamıyorum.
Kazandığım parayla iyi şeyler yapmaya çalışıyorum , vakıflara bağışlamak gibi .
Bu kendimi çok daha iyi hissettiriyor , birilerine yardım etmek çok müthiş bi güç veriyor insana...
Tamam mutlu değilsem bile umutluyum , huzurluyum...
Hayatımdaki herkes gittiğinden beri ilk kez fark ettim :
Herkesin gitmek için nedeni vardı ama belki de benimde kalmam için bir neden vardı...
O nedeni keşfetmek için bütün hayatımı vereceğim ve güçlü kalmaya çalışacağım...
Hayatınızdaki o nedeni keşfetmek için siz neler yapıyosunuz ?
