Before I Hold You (Haciendera Series #1)

Kabanata 17

Kabanata 17

Lambing

Para akong binagsakan ng langit at lupa. I felt betrayed. Based on what Millicent said, it's clear that Samuel has no plans to tell me about it.

"Asia, listen to me..." he said as he tried to hold my arm.

Napaatras ako. Iniwas ko ang tingin sa kanila dahil pakiramdam ko ay napahiya ako. He was just fooling me. According to Millicent, pinaglalaruan niya lang ako. Pampalipas oras dahil aalis siya sa susunod na taon para sa Manila magkolehiyo.

"See? It's true, Anastasia. May dahilan ka na para layuan siya. Huwag ka nang magsayang ng oras sa kanya-"

"Millicent!" galit na sambit ni Samuel.

Halos mapatalon ako sa gulat dahil tumaas ang boses niya. Millicent stopped talking. Kahit hindi ko sila tingnan, alam kong galit na si Samuel. Maybe he also got the attention of the students that are passing by.

Nagsimulang mangilid ang luha ko. Don't cry in front of them, Anastasia. You'll look more miserable. You're better than this.

"Leave. Go home before I could drag you out of here," his voice is cold as ice.

"P-pero, Samuel... Ba't ka galit sa akin? You should thank me-"

"Umalis ka na habang mabait pa ako sa'yo. Mag-uusap kami ni Asia at hindi ka roon kasali."

Hindi ko narinig magsalita si Millicent. Parang naging maamong aso si Millicent at sumunod sa utos ni Samuel. Tumalikod ako at dumistansya sa kanya ng kaonti.

"Asia, hindi totoo ang sinabi niya."

I felt a warm tear fell on my cheek. Kaagad ko iyon pinunsan para hindi niya makita.

"Please... listen to me. Magpapaliwanag ako," he begged.

My gaze darted to Fatima who is now looking at us. Bakas ang sakit sa kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. Mukhang narinig din niya ang sinabi ni Millicent. I can't believe I look pathetic in front of my friend.

"Asia, please. Look at me. Believe me... please..."

Paano ako maniniwala sa'yo kung nasabi ni Millicent ang totoo? I sighed and faced him.

I smiled. "Aalis ka pala. Bakit hindi mo sinabi sa akin?" I tried not to sound cold.

There's not hint of anger and coldness in his expression. He begging. I should leave right now but why am I still here? To hear his stupid reasons and lies, I guess...

"Sasabihin ko rin naman sa'yo pero naunahan ako ni Millicent. It's true that I was offered a scholarship in Manila-"

"That's why you'll leave."

That's it. Iiwan nga niya ako. Kung hindi pa nagsalita si Millicent ay paniguradong magmumukha pa akong tanga. I don't know if I should thank her or not.

Dumating na ang panahon na pinaka-ayaw ko. Kaya ayokong masyadong mapalapit sa mga lalaki dahil hindi ko alam kung anong binabalak nila. I don't want to be attached to them because I don't trust them enough. Natatakot ako na baka hindi sila seryoso sa kanilang motibong pinapakita.

At ang mas masakit pa, si Samuel ang unang nagpatunay n'on. I should've stay away from him at the very beginning. Dapat hindi ko na lang siya pinansin pa para hindi umabot sa ganito.

"No. Please, Anastasia. Makinig ka muna sa akin," he said as he tried to hold my hand.

Parang pinipiga ang puso ko. Nagsimulang uminit ulit ang sulok ng mga mata ko. Ano pa ba ang dapat kong marinig sa kanya kung nasabi na ni Millicent iyon?