Nje mafioz i dashuruar

Kapitulli 10

U ulen si gjithmone per te ngrene te 4 , Matteo, Francesko, Benjamini dhe Rafaela. Por para se te fillonin ishta Matteo ai qe foli:
- Rafaela shko thirri dhe Enises te ulet me ne!
Te tre shikuan nga njeri-tjetri por nuk thane asgje.
Ne rregull shef - u pergjigj Rafaela dhe u nis per ne dhomen e Enises.
Trokiti ne dere dhe pasi degjoi Enisen hapi deren dhe u fut brenda.
- Mgjesi Nis! Si je sot?
- Mgjesi Raf! Mir e shtyjme!
- Mos u merzit shpirt. Tani zbrit te hash mengjes.
- Por jam e denuar edhe sot.
- Eja eja ... Urdhrat e shefit.
- Ou ashtu ne rregull . Prit te zbresim bashke tha. Dhe ashtu bene.
Zbriten se bashku dhe askush nuk po i shikonte.
-Mirmengjes! - i pershendeti.
- Mgjesi! - ia ktheu Francesko si gjithmone i pari per te folure e pas tij dhe Benjamini dhe Matteo. U ul te hante mengjesin dhe deri sa perfunduan nuk folen asnje fjale. Vetem shikime mes njeri tjetrit.
Situate qe u perserit edhe dite te tjera me radhe. Matteo dhe djemte me shume ishin ne pune se ne shtepi. Enisa dhe Rafaela ishin lidhur shume me njera tjetren si dhe kishte krijuar nje shoqeri te mire edhe me Franceskon qe kishte nje tip shume te vecante. Por perpos gjithckaje i mungonte jeta e meperparshme! Nuk ishte e lehte te lije gjithcka pas, te harroje gjithcka e sidomos kur konsiderohej si e burgosur ne ate shtepi. Po priste darken qe te kthehej Matteo qe te fliste dhe ti kerkonte te largohej nga ketu.
Por teksa mendonte si do tia kerkonte te largohej shpesh zemra i thonte te mos e bente por ne kete rast arsyeja ishte me e forte.
Priti derisa Matteo u kthye dhe i shkoi ne dhome.
- Po? - i tha serioz.
- U..une doja te te kerkoja te largohem nga ketu! Te betohem nuk do flas fare ama nuk duroj dot me. Kam humbur muajin e fundit te shkolles dhe besoj se do ngel fare nqs nuk shkoj ne provim. Kam humbur sensin e jetes e burgosur ketu. S'mund te me mbash ketu perjetesisht dua te vazhdoj te jetoj.
- Pra do te largohesh keshtu?
- Pikerisht keshtu.
- Me duket se po i harron rregullat. Se ke ndenjur pak lirshem nuk do te thote se do besh cfare te duash. Me sa po shoh e ke harruar poziten tende.
- Nuk po te kerkoj shume! Po kerkoj thjesht jeten e humbur!
- Pse ketu nuk po jeton ti?
- Jo aspak.
- Epo nuk me intereson do vazhdosh te qendrosh ketu deri sa te them un!
- Te urrej! - ia perplasi ne fytyre aq ftohte nje te vertete qe atij i dhembi pak dhe u largua e zhgenjyer duke lene pas nje Matteo edhe me te trazuar. Qe pas asaj nate para se te flinte shkonte ne dhomen e saj dhe e shikonte si maniak teksa flinte. Ndaj sot e kishte perjetuar keq ate kerkese te sajen per te qene larg tij. Pra asnje lloj ndikimi nuk kishte patur te ajo per gjithe kete kohe. Mesa duket jo! Nuk themi dit se u lendua sepse si fillim duhet te kete nje arsye per tu lenduar por teksa degjonte fjalet e saj dicka brenda tij ishte thyer. Si gjithmone pa ditur si tu jape drejtimin e duhur nje situate te tille telefonoi Ajlinen dhe ajo nuk vonoi te vinte.
Enisa po qendronte ne sallon me Rafaelen kur ra dera. U ngrit ta hapte vete dhe para syve iu shfaq nje femer me shume e zbuluar se e mbuluar me nje ton make-up ne fytyre. Nuk vonoi shume qe ta kuptonte kush ishte sepse iu kujtuan fjalen qe Rafaela i pati thene. Hyri brenda pa pritur nje ftese nga ajo dhe iu drejtua zyres se Matteos.
-Besoj e kuptove kush qe! - i tha Rafaela.
- Ehe! - u pergjigj thate - Po shkoj te pushoj pak se jam e lodhur - shtoi me pas.
- Ne rregull shpirt naten e mire! - e uroi Rafaela.
.
.