Nje mafioz i dashuruar

Kapitulli 13

Po degjonte fjalet qe gjithmone kishte enderruar t'i degjonte nga personi i zemres se saj. Por sot ato premtime te tij po i dhimbnin shume sepse me shume se premtime ato po dukeshin si nje lamtumire. Lotet po i rridhnin faqeve dhe nuk po mund te fliste fare.
- Ndoshta ti nuk ndjen te njejten gje Rafaela ! Te kerkoj me te vertete fal...- por nuk arriti ta perfundonte ate qe nisi te thoshte sepse u nderpre nga buzet e saj. U dukej vetja si ne enderr. Ky ishte momenti kur dy zemra beheshin bashke per te mos u ndare kurre. Momenti qe te dy mezi e kishin pritur.
- Mos guxo te vdesesh idiot ! - e kercenoi embel.
- Te prem... -
- Mos me premto sepse premtimet thyhen- tha dhe i mori doren e vendosi te zemra e saj- Betohu!
- Nuk mundem Rafaela! Nuk mund te betohem per ty per dicka qe nuk eshte e sigurt! Ti e di mire si funksionon kjo bota jone! Sidomos sonte!
- Cfare po ndodh Francesko? - pyeti Rafaela e frikesuar nga fjalet e tij.
- Hakmarrja shpirt! Sonte eshte momenti! Eshte e sigurt se njera nga dy palet sonte do kapitulloje!
- Mos shko Francesko te lutem! - iu lut Rafaela.
- Nuk mundem Rafaele! Ne per kete moment kemi bere gjithe kete rruge... S'mund te terhiqem si frikacak dhe ta le vellain tim te vetem!
- Pra po me ve mua ne plan te dyte, keshtu?
- Kurre! Ti je mbi gjithcka dashuria ime por mendo pozitivisht! Nese ia dalim edhe sonte do jemi te lire te jetojme te lumtur! Pa hijen e erret qe na perndjek!
- Po nese nuk ia del ?!
- Do ia dal ! - premtoi duke sforcuar nje buzeqeshje te embel. - Koha te ikim! Te dua! - tha dhe e puthi edhe njehere si te ishte hera e fundit.
- Edhe une! - u pergjigj ajo para se ai te largohej duke e lene ne nje ankth te papare.
.
Ishin mbledhur te gjithe ne salon dhe po prisnin Matteon! Ky i fundit po behej gati ne dhomen e tij. Hapi sirtarin e komodines qe mbante afer krevatit dhe nxorri prej aty foton e familjes se tij.
- Erdhi koha nene! Do e marr hakun tuaj edhe sikur te jete gjeja e fundit qe do bej ne jete. - tha para se te dilte nga dhoma. Po zbriste shkallet dhe pa dashje syte i shkuan te ajo qe sonte rrezatonte me shume se kurre. Me fustanin e zi deri ne fund te kembeve dhe me nje make-up qe i nxirrte me shume ne pah tiparet e saj perfekte mund te bente per vete cdo mashkull!
Per here te pare u pendua pse kishte zgjedhur ate ta shoqeronte sonte.
Per 2 arsye:
1- Sepse mund ta rrezikonte edhe ate.
Dhe 2- sepse syte e te gjithe atyre meshkujve do ishin mbi te.
Por tashme s'mund te kthehej me pas madje edhe po ta bente serish ajo do ishte e zgjedhura! Sepse ai ishte i bindur se perpos atyre kapricove te saj , ajo ishte e vetmja femer tek e cila mund te besoje verberisht!
.
.
.