Hate? Nope! Love... / Completed / ✔️

1

5 წელი... მთელი 5 წელი გავიდა რაც ამ გისოსების უკან გავატარე. ციცქნა სარკმლიდან ვუცქერ მთვარეს და გულში ვზეიმობ რომ სულ რაღაც საათებში ამ წყეულ ადგილს დავტოვებ.

წუთები საუკუნეებად იწელება, თითქოს და დრო ჩერდება, ალბათ ისიც გრძნობს რომ თუ ამ ტერიტორიას დავტოვებ, სამუდამოდ დავიკარგები.

- ვერ იძინებ?- გაისმა ბოგამის ხმა, ერთ-ერთი ჩემი მესაკნის და უკვე მეგობრის.

- ვერა, ვერ ვიჯერებ რომ საათებში ამ წყეულ ადგილს დავტოვებ.

- იცის.

- ერთი სული მაქვს როდის გავალ.

- და რას აპირებ კიმ თეჰიონ?

- ძალიან ბევრ რამეს, ძალიან ბევრს.

- ის...

- მას პირველ რიგში მივხედავ.- ვამბობ და კედელზე ამოკაწრულ სახელს თვალს ვავლებ.

ბოგამი მიყურებს რამოდენიმე წამით მე კი ჩემს შემოქმედებას ვაკვირდები. პატარა ჯეონს, იმ საზიზღარ მატლს რომელმაც აქ მიკრა თავი.

ვზივარ საწოლზე და ვიხსენებ თუ რა როგიორ იყო.

5 წლის წინ.

ლიზასთან ერთად წვეულებაზე ვარ და ვიცინივარ, სასმელს ვსვამ და მასთან ერთად თითოეული წამით ვტკბები.

სიმღერები ბოლო ხმაზე, ყველანი ერთობიან. ნარკოტიკები, სასმელები და ძვირადღირებული ძუკნები. საზოგადოება სადაც შენს ყალბ ნიღაბს უფრო აფასებენ ვიდრე შენს რეალურ მხარეს.

ლიზას კისერზე რამოდენიმეჯერ ვკბენ და კალთაში ვისვამ, კიდევ ერთ ჭიქას ვსვამ მიუხედავად იმისა რომ ჯიმინმა ამიკრძალა.

დღეს ჩემი დღეა, ჩემი ერთ-ერთი ალბომი გამოვიდა და მთელი მსოფლიო ჩემი ხმის მოსმენით ტკბება.

ლიზას სხეულზე ვასრიალებ ხელებს და ერთი სული მაქვს როდის გავჟიმავ.