psychologist || yoonmin

page|9

Adele♡♡♡♡

Haberin yaratacağı darbeyi yumuşatmanın bir yolu yoktu. Bu yüzden bir çırpıda söyledi Catelyn. "Çok üzgünüm sevgilim, Jon Arryn öldü."

'A Game Of Thrones
Catelyn, 29

_

Bu bölümü lenasiesworld  'da ithaf ediyorum. Teşekkür ederim☆

9| hello

"Bu gece sadece beni dinler misin Yoongi-ah?"

"Tabi dinlerim, bunun için buradayım. Ama.. emin misin Jimin? Yani hazır mısın buna?"

Derin bir nefes aldım. "Birkaç haftadır hiç hissetmediğim kadar iyi hissediyorum. Taehyung, Jeongguk, Hoseok Hyung ve diğerleri... Hepsi, hepsi o kadar iyi geldi ki bana, bir bir unuttum yaşadığım kâbusları. Sanki yeniden doğmuş gibiyim." dedim o bana bakarken. Bankta bana doğru dönüp oturdu. Hafif bir meltem saçlarımı karıştırırken ay ışığı karanlığı biraz da olsa aydınlatıyordu yüzlerimizi.

"Pekâla, nerden başlamak istersin? Mesela, küçüklüğün?"

Manzaraya odaklandım ayaklarımı banka koyup dizlerimi kendime çekerken. Derin bir nefes aldım sanki bir daha alamayacakmış gibi. Kurumuş dudaklarımın üzerinde dilimi dolaştırıp gökyüzüne çevirdim kafamı.

"Doğduğumdan beri büyükannemde kalmaya başlamışım. Ailem benim doğumumu istememiş, defalarca kez öldürmeye çalışmış daha doğmadan. Kürtaj yapacaklarmış ama eğer annem bunu yaparsa ölüm tehlikesi yaşayabilirmiş. Bu yüzden düşük yapmaya çalışmış ama yine benden kurtulamamışlar. Sonra doğduğumda da büyükanneme vermişler. Sekiz yaşıma kadar anne ve babamı nadir görüyordum.

Büyükannem benim her şeyimdi. Annem, babam, arkadaşım, kahramanım... Her yere birlikte gider, birlikte yemek yer, birlikte oynar ve birlikte uyurduk. O hiç yaşlanmazdı, sanki benimle aynı yaştaymış gibiydi. Bir gün büyükannemle birlikte pasta yapmaya karar verdik. Birlikte malzemeleri aldık marketten ve eve geldik. Bana yorgun olduğunu biraz uyuyacağını, uyanınca pasta yapacağımızı söyledi. Uyudu. Akşam oldu ama uyanmadı. Belki çok yorulmuştur diye gitmedim uyandırmaya. Sonra..."

Akan gözyaşlarımı sildim elimle. Titreyen sesimle konuştum tekrar. "Sonra yine uyanmayınca gittim bu defa yanına. Yatakta uyuyordu, saçlarını okşadım. 'Büyükanne' dedim 'Kalk hâdi pasta yapacağız daha.' Ama o kalkmadı. Sarstım bedenini dakikalarca uyanması için yalvardım, ağladım ama o yine kalkmadı. Yattım yanına, girdim kolları arasına. Beni sarmadı bu kez. Bensiz uyuyamayan büyükannem, o gece bana sarılıp saçlarımı sevmedi, yanaklarımı öpmedi, ellerimi tutmadı. Gitti beni bir başıma bırakıp. O gece hıçkırarak ağladım cansız bedenine sarılıp. Sabaha kadar ağladım, bırakmadım onu. Bırakamadım.

Ardından sabah babam geldi. Beni uyandırdı bağırarak, uyumuşum ağlarken. Kalkınca da duvara fırlattı beni sanki ben yapmışım gibi. 'Ne yapacağız şimdi sana bakmak zorundayız' gibi şeyler söyledi annesinin ölmesi umrunda değilmiş gibi. Tanındık bir aile olduklarından büyükannemde kaldığım için basına yoğun oldukları açıklamasını yapıp bu bahaneyle bana bakmıyorlarmış. Bu yüzden yurda falan veremediler medyadan ve diğer bilindik iş adamlarından korktukları için. Babam ünlü doktor ve annem mimar. "

Aklıma gelen günlerle yumruklarımı sıktım. Yaşlı gözlerimi yumup derin nefes aldım tekrar.

"O gün sahte gözyaşlarıyla cenâze töreni düzenlendi. İşte o gün başladı kâbuslarım. Beni bir odaya tıktılar. Sadece yatak, dolap ve lavabosu olan bir odaya. Bir süre boyunca kimse gelmedi yanıma. Bir gün çıkmadım ve aralıksız ağladım. Hiç unutmam, üzerimde büyükannemin aldığı dinazor baskılı thsirt ve onun takımı olan şortum vardı. Hala üzerimde duruyordu çünkü kimsem yoktu değiştirecek. Saçımı tarayacak, üzerimi giydirecek, yemek yemediğim için kulağımı çekecek kimsem yok. Kendime sarıldım ama durmadı gözyaşlarım. Kalbim çok acıdı hyung o gün. O yaşta yaşadım o yangını. Kalbimi tutup 'büyükanne çok acıyor buram, gelip okşa da geçsin' dedim defalarca kez. Ama gelmedi. Yandım ben, mahvoldum.