Λίγο φως...

16.Πείσμα.

Μέχρι που μπορεί να σε φθάσει το πείσμα;

Τι μπορεί να κερδίσεις από αυτό;

Τι μπορεί να χάσει ο άλλος;

Σκέψου πιο πολύ... Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα για να γκρεμιστούν όσα έχτιζες τόσο καιρό, ειδικά αν τα χέρια που το κάνουν είναι ξένα.

~Πείσμα~

Τι κάνει αυτός εδώ; Είναι ο μονός άνθρωπος που δεν ήθελα να δω μπροστά μου την δεδομένη στιγμή, είχαν περάσει δυο μέρες από τότε που μου έστειλε τα λουλούδια και περίμενα να μείνει σε αυτή την κίνηση, για να μην απάντησα, θα έπρεπε να φανταστεί ότι δεν ενδιαφέρομαι.

''Ρεγγίνα;'' Κάθισε απέναντι μου, το ίδιο στυλάκι με την προηγουμένη φορά, άνετος στην καρέκλα με μια τρελή αυτοπεποίθηση, την οποία την πρώτη φορά θαύμασα αλλά τώρα με εκνευρίζει. 

Εστίασε στα ματιά μου.

''Γεια, σε...σε ευχαριστώ για τα λουλούδια'' Τραυλίζω, αισθάνομαι ντροπή, δεν ξέρω γιατί, ίσως και να ξέρω... Είναι το μόνο που του είπα συνεχίζοντας την δουλειά μου. Κοίταγα την Ρενέ με την ελπίδα  πως θα μπορέσει να με βγάλει από αυτή την δύσκολη θέση που είμαι τώρα. 

Δεν δύνανται να καταλάβουν πως δεν επιδιώκω έρωτες; Την ηρεμία μου θέλω...Ίσως αν ήμουν και εγώ πιο ξεκάθαρη, να μην έφταναν τα πράγματα μέχρι εδώ.

''Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για σένα'' Μου έκλεισε το μάτι, τακτοποιώντας το σακάκι πίσω από την καρεκλά, έμεινε με ένα μαύρο πουκάμισο, του πήγαινε πολύ, τον έκανε να μοιάζει με εγκληματία...αν δεν επιζητάει να καρφώνετε, τότε λάθος ντύσιμο επέλεξε.

''Να φέρω κάτι να πιείς;'' Έχω στηρίξει τους αγκώνες στο πάγκο για να έρθω πιο κοντά του να ακούσω τι θα μου πει, λόγο της μουσικής.

''Ένα ουίσκι με δυο παγάκια'' Του χαμογέλασα, ετοιμάζω το ποτό νιώθοντας τα ματιά του να βολτάρουν μαζί μου σε κάθε κίνηση που κάνω. Νιώθω αμήχανα, δεν το καταλαβαίνει;

''Ορίστε'' Με κοιτάει απορημένος, σαν να περιμένει κάτι άλλο από μένα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι.

''Το δικό σου που είναι;''

''Δουλεύω,  και αυτή την φορά δεν μπορώ να φύγω από την θέση μου, το μαγαζί δεν είναι πρίβε'' Απολογήθηκα, για κάποιο λόγο νιώθω άσχημα, λες και του οφείλω, για την κίνηση που έκανε.