Λίγο φως...

21.Κατάθεση ψυχής.

Για να μοιράζω μαζί σου τις πληγές μου, σημαίνει ότι δεν φοβάμαι ότι θα τις επιτεθείς.

~Κατάθεση ψυχής~

Φτάνουμε στο μέρος που αφιερώνω  τον περισσότερο από τον χρόνο μου, μπορεί να μην έχει τίποτα περισσότερο από ένα παγκάκι αλλά η θεά είναι μοναδική, είναι ένα ψηλό σημείο που βλέπεις όλη την Αθηνά, βλέπεις την κίνηση που επικρατεί στους δρόμους, τους ανθρώπους, τα κτήρια και ενώ ακούς όλη την φασαρία που κουβαλάει...νιώθεις μονός.

''Φτάσαμε'' Σταμάτησα το αμάξι και βγήκαμε έξω, πήρα το σακάκι που είχα βάλει πίσω από το κάθισμα για να της το δώσω. Έκανε κρύο και έτσι όπως φύγαμε δεν πηρέ το πανωφόρι της.

Ακόμα δεν έχω διαπιστώσει ότι την έφερα εδώ, δεν έχω φέρει κανέναν, είναι το δικό μου προσωπικό σημείο.

''Φόρεσε το θα κρυώσεις'' Άπλωσα το χέρι μου, και εκείνη με κοίταξε θλιμμένη, βλέποντας το πρόσωπο της κάτι μέσα μου σπάει, δεν έχω αισθανθεί ποτέ ξανά έτσι, είναι σε τέτοιο βαθμό που τρομάζω με τον εαυτό μου.

''Δεν χρειάζεται, είμαι καλά'' Τέτοια κάνει και με νευριάζει, το έβαλα πάνω από τους ώμους της και έκατσα στο παγκάκι, ευτυχώς για πρώτη φορά δεν έφερε αντίρρηση.

''Αυτό το παγκάκι το έχει βάλει ο πατέρας μου, έχει τα αγαπημένα χρώματα της μητέρας μου, βέβαια με τα χρόνια έχει ξεθωριάσει αλλά ακόμα μπορείς να τα διακρίνεις. Ήταν το μέρος που σύχναζε με την μανά μου...από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου με έφερναν εδώ και μου λέγανε την ιστορία τους, τότε ήταν πολύ ερωτευμένοι'' Με κοιτάει στα ματιά. Νιώθω γελοίος, στην ανάμνηση η φωνή μου λύγισε, πήρα λίγες βαθιές ανάσες και συνέχισα ενώ εκείνη έκατσε διπλά μου.

''Λέω τότε γιατί δεν κράτησε πολύ...τελικά αυτό το για πάντα δεν έχει την σημασία που όλοι νομίζουμε, κρατάει πιο λίγο από όσο φανταζόμαστε. Στα δεκαπέντε μου χώρισαν γιατί ο πατέρας μου είχε παράλληλη σχέση.

Προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αγαπούσε και τις δυο...έτσι έλεγε...και είχε την απαίτηση από την μανά μου να τον συγχωρέσει και να δεχτεί την παράλληλη ζωή του, να μοιράζεται τον άντρα της με μια άλλη γυναίκα. Θα έδινε την ζωή του και για τις δυο, τα πάντα θα τα έκανε και με τις δυο...ακόμα και παιδί. Είχε ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου...τον Μανό'' Με κοίταξε με γουρλωμένα ματιά, το στόμα της έχει ανοίξει ελάχιστα και σιγουρά δεν ξέρει τι να πει, δεν θέλω να μου πει κάτι, θέλω μόνο να με ακούσει...να τα πω κάπου, να εξιλεωθώ. Γιατί διάλεξα εκείνη; Δεν ξέρω.