Λίγο φως...

1.Καινούρια αρχή.

Δυο τόμοι η ζωή μου, σήμερα γράφω τον επίλογο του πρώτου.

Από αύριο, ποιος ξέρει;

~Καινούρια αρχή~

''Ήρθε η μεγάλη στιγμή'' Είπα καθώς οι ακτίνες του ήλιου πέρασαν μέσα από το παράθυρο του δωματίου και για κακή μου τύχη προσγειώθηκαν στο πρόσωπο μου, κάτι που ενοχλούσε απίστευτα πολύ την όραση μου, σε τέτοιο βαθμό, που για λίγο πίστεψα ότι την έχασα. Με μια κίνηση, σκεπάστηκα με το πάπλωμα και έμεινα για λίγο κρυμμένη κάτω του, φοβισμένη να ξανά δω το φως. 

''Να κάτι που δεν θα μου λείψει από αυτό το μέρος'' Παραδέχτηκα υπερήφανη ''Τελευταία φορά...'' Ψιθύρισα στον εαυτό μου.

Τα τελευταία πέντε χρόνια που βρίσκομαι σε αυτό το ορφανοτροφείο, η κυριά Μυρτώ έρχεται κάθε πρωί να μας ξυπνήσει και πάντα ο τρόπος που το κάνει είναι ο ίδιος. Ξέρει πόσο μας ενοχλεί αλλά δεν δείχνει να την νοιάζει ώστε να προσπαθήσει να βρει μια λιγότερη εκνευριστική μέθοδο.

Η Μυρτώ είναι μια γυναίκα σαράντα χρονών, γύρω στο 1,60. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει πολλές επαφές με κανέναν από μας, είναι πολύ τυπική με την δουλειά της οπότε σιγουρά δεν είναι ένας άνθρωπος που θα μου λείψει, γιατί δεν με συνδέει τίποτα μαζί της. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα νοσταλγήσω από εδώ μέσα αλλά δεν μπορώ να βρω απάντηση, και με θλίβει...

Σίγουρα ο χώρος που ζω δεν θα μου λείψει, καθώς δεν μου αρέσει να υπάρχω σε δωμάτιο με πολλά άτομα, μισώ την φασαρία και την ακαταστασία. Αν είχα την επιλογή να ζήσω στη γη μονή μου, θα το επέλεγα, πιθανότατα μόνο εκεί να έβρισκα την ησυχία που ψάχνω. Δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνική και αυτό μπορώ να το αποδείξω, είμαι δεκαοχτώ χρονών και δεν έχω κανέναν κοντά μου, είμαι μονή μου σε αυτή την διαδρομή...αν και νομίζω πως επέλεξα αυτόν τον τρόπο ζωής. 

Από τότε που έχασα την μητέρα μου, έθεσα έναν κανόνα στον εαυτό μου και τον τηρώ μέχρι σήμερα. Δεν θα ξανά αφήσω κανέναν άνθρωπο να μπει στην ζωή μου, δεν θέλω να χάσω ξανά κάποιον που αγαπώ, αδυνατώ να δεχτώ τον τρόπο που λειτουργεί η ζωή και εφόσον δεν μπορώ να το αλλάξω, επιλέγω να μην μου ξανά συμβεί. Τόσο απλά, δεν ξέρω γιατί περιπλέκουμε τα πράγματα.

Η μητέρα μου, σε αντίθεση με εμένα, ήταν ένας άνθρωπος χαρούμενος, με πολλούς φίλους και με μια απίστευτα θετική ενέργεια. Την θαύμαζα για το πως φερόταν, πόσο μάλλον για το πως έβλεπε την ζωή, κάποιες φόρες νόμιζα ότι είχε μόνιμα μια φωτογραφική μηχανή σαν αυτή που μου είχε αγοράσει μικρή, η οποία κάθε φορά που πατούσα το κουμπί άλλαζε εικόνα. Εγώ έβλεπα πάντα το χάος και εκείνη την άνοιξη.