Λίγο φως...

23.Μόνο δική σου.

Τελικά η αγάπη τα νικάει όλα;

~Μόνο δική σου;~

''Όταν γεννήθηκα ο μονός άνθρωπος που ήταν στο πλευρό μου ήταν η μητέρα μου, με μεγάλωσε μόνη της...Ο πατέρας μου την παράτησε μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη οπότε δεν τον γνώρισα ποτέ, δεν ήθελε παιδιά και τρόμαξε στην ιδέα να αποκτήσει ένα ''  Αφοσιωθήκαμε και οι δυο στην θάλασσα, ο ήχος από το κύμα που έσκαγε είναι το μόνο που ακούγετε, ενώ εκείνος όσο μιλάω μου χαϊδεύει τα μαλλιά κάνοντας με να νιώσω όμορφα.

''Ένιωθα υπεύθυνη πολύ καιρό που η μανά μου έκλαιγε κρυφά στο δωμάτιο έχοντας την φωτογραφία του στα χεριά της, προσπαθούσε να μην την καταλάβω αλλά την είχα πέτυχει άπειρες φορές. Δεν της το είπα ποτέ... Έφτανε όμως για να νιώθω τύψεις, μέσα μου πονούσα. Η πρώτη μου απόρριψη ήταν του πατερά μου και έφτανε για να με συντροφεύει μέχρι τώρα, δεν ρίχνω πλέον ευθύνες στον εαυτό μου γιατί κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήταν ανίκανος να σταθεί διπλά μας'' Πήρα μια βαθιά ανάσα, προσπάθησα να μην κλάψω στην σκέψη της μητέρας μου.

'' Δυστυχώς έχασα την μητέρα μου μικρή, ήταν άρρωστη και δεν μπόρεσε να πολεμήσει την ασθένεια της, με είχε προετοιμάσει για αυτό αλλά είναι πολύ διαφορετικό να το ζεις...Έμεινα μονή μου διότι η μανά μου είχε χάσει τους γονείς της και με τους συγγενείς της δεν είχε πολλές επαφές, οπότε δεν είχε ποιος να με αναλάβει και κλείστηκα σε ορφανοτροφείο. Αθέτησε την υπόσχεση της και με άφησε μονή...

Σταμάτησα να πιστεύω στους ανθρώπους, είχα υποσχεθεί πως εφόσον δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που λειτουργεί η ζωή, θα κάνω τα πάντα να μην ξανά νιώσω έτσι, να μην χρειαστεί να ξανά πληγωθώ τόσο. Μπορεί να ακούγετε χαζό αλλά με τρομάζει η ιδέα να ξανά ζήσω παρόμοιο περιστατικό, οπότε αποστασιοποιήθηκα από τους ανθρώπους. Μπορούμε να το ονομάσουμε αν θες ανθρωποφοβία'' Μιλάω για την ζωή μου, είμαι στην αγκαλιά του και το συναίσθημα που νιώθω  προς έκπληξη μου, είναι ανακούφιση.

''Για κακή μου τύχη δεν ήταν όλα τόσο ευκολά εκεί μέσα, δεν φέρονται και με το καλύτερο τρόπο σε παιδιά που δεν έχουν κανένα διπλά τους να τους υπερασπιστή. Ποιος θα πίστευε ένα παιδί; Κάνεις... Οπότε αυτό τους έδινε την άδεια να μας κακομεταχειρίζονται.

Στα δεκαοχτώ έφυγα, είχα κάποια χρήματα που μου είχε αφήσει η μητέρα μου, ήταν αρκετά για να επιβιώσω έναν χρόνο, αν και τέλειωσαν πιο γρηγορά από όσο πίστευα. Μια μέρα πριν έρθω στο γραφείο καθόμουν στο κρεβάτι και έβλεπα την αγγελία σας, είχα θυμώσει πολύ με τον τρόπο που την είχατε γράψει, τι πάει να πει εμφανίσιμη; Αυτό έφτανε για να μην θέλω να έρθω'' Πίνω  μια γουλιά από το κρασί μου και συνεχίζω. Ευτυχώς προς έκπληξη μου, δεν το σχολίασε.