Λίγο φως...

22.Η επόμενη μέρα.

Μην κρατάτε μυστικά από τους δικούς σας ανθρώπους, δημιουργείστε μια αληθινή σχέση μεταξύ σας.

Σε έναν άσπρο κάδρο, μπορείς να ζωγραφίσεις ότι θέλεις και να φανούν όλα τα χρώματα.

~Η Επόμενη μέρα~

Με τον Μάξιμο αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε. Χτες κάτσαμε αγκαλιά και μιλάγαμε μέχρι το ξημέρωμα. Τώρα ξέρω... 

Ξέρω ποιος είναι και γιατί είχε αυτή την συμπεριφορά. Ένιωσα όλες τις πληγές μου να επουλώνονται.

Η καταιγίδα πέρασε.

Με τρομάζει το παρελθόν του, ξέρω πως θα είναι δύσκολο να χειριστώ τον χαρακτήρα του αλλά το θέλω, πήρα μια απόφαση και θα την στηρίξω μέχρι το τέλος.

~flashback~

''Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλυτέρα'' Κλείνει το παραμύθι και το αφήνει στο τραπεζάκι.

''Μαμά τελικά οι πρίγκιπες υπάρχουν;'' Χαμογελάει  και χάιδευε τα μαλλιά μου .

''Φυσικά μωρό μου, απλά δεν έρχονται ούτε με άσπρο άλογο ούτε με κορόνα στο κεφάλι. Θα το καταλάβεις αν η καρδούλα σου αρχίσει να χτυπάει διαφορετικά...θα είσαι ευτυχισμένη  με πράγματα που πριν σου φαινόντουσαν λίγα'' Σούφρωσα τα φρύδια μου.

''Και που θα ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη;''

''Ο τρόπος που θα ξυπνάς κάθε φορά, και το χαμόγελο που θα εμφανίζεται στα χείλη σου χωρίς λόγο και αίτια, θα το προδίδουν''

''Και εσύ με τον μπαμπά έτσι ένιωσες;'' Η έκφραση του προσώπου της άλλαξε.

''Ναι μωρό μου''

''Και τότε μαμά γιατί έφυγε;'' Η Σιωπή της, αν και για λίγο, έλεγε την δικιά της επεξήγηση.

''Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις, οι άνθρωποι είναι ένα περίεργο ον, έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου για να δεις πως λειτουργεί. Δεν του κρατάμε κακιά όμως, γιατί μου έδωσε εσένα...'' Μπήκα στην αγκαλιά της και αρχίζω να σκέφτομαι όσα μου είπε, όμως δεν καταλαβαίνω τίποτα.

~end flashback~

Γνώρισα τον πρίγκιπα μου, είχες δίκιο μαμά, ξύπνησα χαρούμενη, η καρδιά μου χτυπάει διαφορετικά. Λες και χορεύει στην μελωδία του αγαπημένου μου κομματιού, το χαμόγελο μου δεν φεύγει από το πρόσωπο μου και πλέον βλέπω τα χρώματα του ουράνιου τόξου, όλα αυτά που εμφανίστηκαν μετά την καταιγίδα.