Λίγο φως...

36.~the end~

Λοιπόν πάμε ξανά πίσω.

Πλευρά Ρενέ

''Δεν μπορούσες να περιμένεις να γεννήσω;'' Βλέπω την Ρεγγίνα με την φουσκωμένη κοιλίτσα της και είμαι πολύ συγκινημένη, το να την βλέπω χαρούμενη με κάνει και εμένα.

''Μια κούκλα είσαι, εγώ παντρεύομαι όχι εσύ''
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και αυτό που βλέπω δεν μου αρέσει καθόλου!

''Έχεις επιλογή Ρενέ'' Δεν μπορώ να επιλέξω κάτι μονή μου, σε αυτή την απόφαση πρέπει να συμφωνήσει και εκείνος.

''Τον είχα επιλέξει καιρό πριν Ρεγγίνα, αυτός δεν το έκανε'' Δεν θα κλάψω, ο Γιώργος είναι πολύ καλό παιδί και δεν του αξίζει...Του αξίζει να μείνει όμως με μια γυναικά που δεν τον αγαπάει; Πού η καρδιά της ανήκει αλλού; Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν τελικά αυτή η ανάγκη είναι δική μου. Να προσπαθήσω με αυτόν τον τρόπο να τον αφήσω πίσω μου.

Είναι άδικο... Το ξέρω και συνεχίζω να είμαι εδώ, ντυμένη με το νυφικό και έτοιμη να πάω να τον παντρευτώ, ενώ εκείνος με περιμένει με μια όμορφη ανθοδέσμη στην εκκλησιά, έτοιμος να μοιράσει μαζί μου όλα τα χρόνια της ζωής του.

''Ρενέ μου, πήγαινε βρες τον...''

''Ρεγγίνα είχε χρόνο. Αν δεν του ήταν αρκετός, δεν είναι δικό μου λάθος'' Η πόρτα ανοίγει και ο Μάρκος μπαίνει μέσα.

''Είσαι έτοιμη;''

Το βλέμμα του τα λέει όλα. Όλοι είναι απογοητευμένοι από αυτόν τον γάμο. Κάνω ένα γάμο για να φέρει την συνειδητοποίηση και όχι την ευτυχία.

''Ναι''

''Έχεις ακόμα χρόνο. Σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη'' Τι στο καλό, συνεννοημένοι είναι;

Η Ρεγγίνα με κοιτάει και συμφωνεί μαζί του.

''Όχι Μάρκο. Είμαι σίγουρη'' Πάει κοντά της και της χαϊδεύει την κοιλίτσα. Βλέπω την εικόνα τους και δακρύζω, ποιος να το φανταζόταν. Συζητάνε και είναι ευτυχισμένοι. Πατέρας και κόρη.

''Ρενέ πρέπει να φύγουμε'' Δεν θα μπορούσε να με πάει άλλος στην εκκλησιά πέρα από τον Μάρκο, για μένα είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπο στην ζωή μου. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που τον γνώρισα και ποσό με βοήθησε. Αν δεν ήταν εκείνος, τώρα μπορεί να ήμουν φυλακή, αν δεν μου είχε μιλήσει, αν δεν μου είχε προσφέρει δουλειά για να ξεμπλέξω, δεν θα ήμουν εδώ. Μου φέρθηκε σαν πραγματικός πατέρας.

''Μου δίνετε ένα λεπτό;"

''Μάρκο, πάμε έξω και θα έρθει'' Έκλεισαν την πόρτα πίσω μου και έμεινα να κοιτάω την αντανάκλαση του εαυτού μου.