Eksik Mısralar (Elfâz serisi-1)

12. Bölüm - Sabr

.
.
Selamûn Aleyküm güzel okuyucularım.😊 Yepyeni bir bölümle karşınızdayım, İnşallah beğenirsiniz.

❗ Öncelikle " 1. Bölüm - Güzel Bir Gün" de ufak bir değişiklik yaptım giriş kısmında isterseniz bu bölümü okumadan önce oraya bir göz atın derim baya bir heyecan kattım desem yeridir. 🤭

Diğer bölümler yavaş yavaş düzenlemeler olacak ama bölünmelere dokunmayacağım ilk bölümlerde betimlemelerim azdı onlar için ekleme olursa olacak kurguda herhangi bir değişiklik olmayacak, buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim.

Sizden küçük bir ricam lütfen sessiz okuyucu olmayın. Şu minik yıldıza "⭐" basmanız ve bir tane de olsa kalp " ❤️  " bırakmanızı istiyorum sonuçta bende burda bir emek veriyorum ve emeğimin karşılığını görmek istiyorum kitabımda eksik gördüğünüz yerleri dm'den de söyleyebilirsiniz veyahut aklınıza takılan bir soruyu sorabilirsiniz.

Hayırlı okumalar.🌹

🌱Fon müziği burda açarak dinlemenize tavsiye ederim.

Müzik: Arya Bulut

Can'ın son cümlesi beynimde yankılanmaktaydı.

Gözlerim içi yanıyordu ve içimde tarif edemediğim bir sızı.

Yutkunamıyorum. Boğazımda oluşan yumru buna izin vermemekteydi. Göğüs kafesim ciğerlerimi  sıkıştırmasıyla nefesim daraldı.

Hayat. Hayat, bu sefer acımasızca oynuyordu.

Avazım çıktığınca bağırmaya başladım...

Göğü delmek istercesine, damarlarımda gezinen acıyı tarif edercesine, içimde kopan fırtınaya inat daha çok bağırdım.

Bedenimde gezinen acı, içimi yakıp kavurmaktaydı. Göğüs kafesimde ki kemikler, ciğerlerimi bir ok gibi saplanıp parçaladıkça nefes almak daha da zorlaşıyordu.

Gözlerimde oluşan damlacıklardan biri sol gözümden firar ederek bağımsızlık ilan ederken diğerleri de peşinden firar edip özgürlüğe kavuşmuştular. Hürriyetine kavuşan gözlerimde ki damlacıklar, içimde ki acıyı bastırmak yerine daha çok açığa vurup, eşlik etmekteydiler.

Gözyaşlarımla, yüreğimde ki acı daha çok harlanıp, alevleniyordu...

Genzimde hissettiğim yanmayla. Nefesim kesilirken, sesimde güçsüzleşip kesilmişti.

Aklım almıyor, kabullenemiyordu. Beynim, sürekli bir şeyleri inkâr etme peşindeyken, kalbim ise bedenimi ele geçirmiş, yakıp kül etmekteydi.

Gözlerimi bir perde gibi kaplayan çakır gözlerle, son gücünü de yitiren dizlerim, kütük gibi yere yığılıp kalmıştı.

Bu nasıl olur? O çakır gözler... Hayır. Hayır. Olamaz! Olmamalı.

Kulaklarımda yine o ses. Gitmiyordu. Can'ın o son cümlesi kulak zarımı parçalarcasına yankılanıp, tırmalamaktaydı.

" ELVİN ÇAKIR KAN KANSERİ.."

" KAN KANSERİ!!! Kan kanseri. Elvin..."