Elise perspectief.
"Daar ben je" mompelt Jelle en ploft naast me neer in het gras, gelijk rollen de tranen over mijn wangen. "Als Ian dood gaat is het mijn schuld" snik ik en veeg de tranen weg, "meisje toch" mompelt Jelle en trekt me in een knuffel. Het voelt niet vertrouwd bij hem, ik weet niet waarom want het is mijn oom. Maar na zo lang hem niet gezien te hebben voelt dit gek, "ga weg" mompel ik. Jelle laat me los en loopt weg, boos gooi ik wat stenen in het meertje, dit is mijn schuld.
Als het begint te schemeren sta ik op en loop het park uit, net voor de uitgang voel ik twee strakke armen om me heen. "En nu ben je van ons" sist en stem, ik voel een steek in mijn maag en niet veel later wordt alles om me heen zwart. Vaag hoor ik stemmen om me heen, "eindelijk" mompelt een stem. Er wordt van alles gefluisterd, maar ik kan er niks tegen doen. Het lijkt alsof mijn lichaam ineens van steen is geworden, ik hoor alleen stemmen, ik kan niet praten niks. Ik hoor een kofferbak open gaan, langzaam probeer ik te plaatsen waar we zijn. Niet veel later hoor ik niks meer. Na een uurtje open ik langzaam mijn ogen, ik knipper een paar keer en zie dan waar ik ben. Het adres van de keren dat ik opdrachten moest doen, maar ik zit in een hele andere kamer? Hier heb ik me verstopt. Als ik probeer op te staan schieten pijnlijke steken door mijn maag, ik schuif mijn trui een stukje omhoog. Er komt een diepe steek wond tevoorschijn, snel schuif ik de trui er weer over. Met een klap gaat de deur open, "wie hebben we daar" grijnst een bekende stem, Brian. "Jij denkt een beetje slim te zijn" mompelt hij en loopt langzaam dichterbij. "Mooi niet" sist hij en slaat me vol in mijn gezicht. Terug vechten heeft geen zin, ik heb een steek wond in mijn buik. "En waar is je vriendje?" Bij het woord vriendje twinkelen zijn ogen, "als Ian dood gaat is dat jouw schuld" grinnikt hij. "Jij had de opdrachten moeten uitvoeren" met die woorden loopt hij de kamer weer uit, als Ian dood gaat is het mijn schuld.
Jelle perspectief.
"Elise waar blijf je" zenuwachtig ijsbeer ik door de kamer, ik had haar nooit achter mogen laten. Stras ik ze gepakt door Bria- nee dat kan niet, Brian zit vast. Na tien minuten gaat de bel, mompelend loop ik er heen en doe open. Voor de deur verschijnen vijf kinderen, "wie zijn jullie?" Vragend krab ik in mijn nek. "Vrienden van Elise en Ian" glimlacht de jongen met krullen, "Jannes" zegt hij en steekt zijn hand uit. "Jelle" mompel ik, "dit zijn Yara, Max, Niels en Stefania" zegt Jannes en wijst een paar kinderen aan. "Ian ligt in coma en Elise is verdwenen" mompel ik, gelijk valt er een ongemakkelijke stilte.
Jannes perspectief.
Mijn beste vriend ligt in coma, mijn beste vriend ligt in fucking coma. Snel schud ik mijn gedachtes weg, we weten dat Ian veilig is, of nou ja veilig? Hij wordt in de gaten gehouden, wat nou als er met Elise- "is Elise bij Brian?" Twijfelend schud Jelle zijn hoofd, "ik ga verder, Ian ligt in het ziekenhuis in de stad" mompelt hij en gooit de deur dicht. "Elise is bij Brian, honderd procent" mompelt Yara, Yara trekt niet snel conclusies. Maar als ze conclusies trekt kloppen ze altijd, "dan gaan we daar heen."
