Elise perspectief.
Langzaam open ik mijn ogen, de witte muren bespringen mijn ogen. Gelijk knijp ik ze weer dicht, "ze is wakker" mompelt iemand naast me. Langzaam open ik mijn ogen, "waar ben ik?" Vragend kijk ik om me heen. Dan schiet alles weer te binnen, "je bent in het ziekenhuis" mompelt Jannes. "Ik wil naar Ian, waar is Ian?" Snel probeer ik op te staan, maar Jannes duwt me zacht terug. "Je wordt zo geopereerd" "ik wil dat helemaal niet, ik ben prima" sis ik. Ik geef Jannes een zetje en stap het bed uit, pijnscheuten schieten door mijn lichaam, maar het boeit me geen flikker. Ik moet naar Ian, "Elise blijf hier" roepen verpleegsters, boos steek ik mijn middelvinger op en loop stevig door. Ik weet nog precies in welke kamer Ian ligt, kamer 104. Snel duw ik de deur open, daar ligt Ian. Beweging loos, "Elise kom hier" sist een verpleger achter me. "Hou gewoon je bek dicht" sis ik, ik wil bij Ian zijn, elke seconde van de dag. "Ik wil hier zijn" zeg ik iets rustiger, de verpleger schud zijn hoofd, "ik. Wil. Hier. Zijn" sis ik. Hij trekt een hopeloos gezicht en loopt dan weg, snel ga ik naast Ian op een stoel zitten. "Hey Ian" mompel ik, gelijk springen de tranen in mijn ogen, "wordt alsjeblieft wakker" snik ik. De ene na de andere traan valt op mijn trui, "blijf bij me" mompel ik. "Ik hou van je."
Ian perspectief.
"Hey Ian" mompelt Elise, ik weet niet veel meer, maar Elise haar stem herken ik nog. "Wordt alsjeblieft wakker" huilt ze, ik wil niet dat ze huilt, ik wil niet dat ze pijn heeft. "Ik hou van je" mompelt ze, ik hou ook van haar, heel veel zelfs. Met alle kracht in mijn lichaam til ik mijn hand een stukje op, Elise lijkt het niet te merken. Een kwartier later open ik met de kracht die ik heb mijn ogen, "Ian" gilt Elise, "Ian je leeft" niet veel later vallen mijn ogen weer dicht. Het lijkt alsof ik opgeslurpt wordt in een zwart gat. Een poosje daar na lukt het om mijn ogen helemaal open te doen, mijn lichaam voelt slap, maar ik heb wel weer gevoel. Ik kijk om me heen maar zie niemand zitten, waar is Elise?
Elise perspectief.
"Mevrouw u moet mee komen" mompelt een verpleegster chagrijnig, boos loop ik de kamer uit. "We gaan zo wat onderzoekjes doen" langzaam knik ik, dan gaat een alarm af op het kastje van de vrouw. "Ian kuyper is wakker" hoor ik zachtjes door het kastje, Ian is wakker. Als de vrouw zich omdraait ren ik snel naar kamer 104, "Ian" gil ik blij. "Elise" glimlacht Ian, "ik hou ook van jou" mompelt Ian dan. Vragend kijk ik hem aan, "ik heb alles gehoord wat je zei" grinnikt hij. "Kom" hij klopt naast zich, voorzichtig ga ik op het bed zitten. Pijnscheuten schieten door mijn maag, "gaat het wel?" Vraagt Ian bezorgt. "Euhm ja" mompel ik, ik zet een nep glimlach op, "niet liegen" grinnikt Ian. "Oké, een klein beetje" glimlach ik, "hier ben je dus" een verpleegster stapt boos de kamer in. "Ik heb nog nooit zo'n ongehoorzaam kind hier gehad als jij" sist ze, ik haal mijn schouders op, het boeit me niet wat ze van me vinden hier. "Jij gaat met mij mee voor een onderzoek, Ian Kuyper wordt ook onderzocht" mompelt ze, ik geef Ian een kus op zijn wang en loop naar de vrouw. "Luister je altijd zo slecht?" Trots knik ik, ik doe altijd lekker wat ik zelf wil.
