~KARANLIĞIN DÜŞLERİ~

1.0

Cenaze bitmişti herkes gitmişti. Gözlüklerimi çıkarıp mezarın yanına oturdum.
"Hani benim yanımdaydın neden yoksun ?"
Dedim ağlayarak

"Chanyeol, seulgi unnim iyi değil dün 5 defa kendine zarar vermeye kalktı lütfen gel"
Dedim, sessizce ağlarken yavaşça burnumu çektim.

Biri arkamdan koluma dokundu. O tarafa döndüm, Jisoo unnim...
"Rose hadi ama tamam Chanyeol öldü bu senin için çok zor ama kendini bize kapatma konuş bizimle"
Dedi

Bense sadece dolu gözlerimle yarattığım şahesere bakıyordum...chanyeol'un mezarına, seulgi unnim doğru söylüyor onu Eun Woo değil ben öldürdüm!

"Böyle olmayacak"
Diyerek gitti jisoo unnim. Belki de en başından söyleseydim bunları yaşamazdık elimle kendi kafama vurmaya başladım.

Birisi ellerimi tutunca o tarafa döndüm. Seulgi unnim şişmiş gözleriyle bana bakıyordu.

"Yapma, ben çok yaptım bu yaptığın onu geri getirmiyor onun daha çok canını yakıyor!"
Dedi, kafasını ağlamamak için yukarı kaldırdı.

"Rose kendini suçlamayı kes bizimle konuş ilk gün çok sinirliydim ağzımdan salak saçma şeyler çıktı boşver onları."
Dedi

"Ölmeden önce ne dedi biliyor musun ?"
Dedim bağırmaktan kısılmış olan sesimle

Bana baktı bense sadece mezara bakıyordum.
"Seulgi'ye de onu özleyeceğimi söyle"
Dememle seulgi unnim ağlamaya başladı.

"Yapma Rose canımı daha da çok yakıyorsun!"
Dedi
"İyi ki orda değildi-"
"Sus artık!"
Dedi sinirle

"O halini unutamıyor-"
"Ben gidiyorum! Herşeyi herkesi bırakıp gidiyorum istediğinizi söyleyin evet doğru, gerçeklerle yüzleşmektense kaçmayı tercih ediyorum"
Diyerek ayağa kalkıp gitmeye başladı.

Arkamdan ayak sesi duymamla yavaşça o tarafa döndüm.
"Rose biliyorum bunu şuan sormam yanlış ama cevabın ?"
Dedi babam, yanında annem vardı.

Hâlâ evlilik meselesi, Chanyeol'un mezarına baktım Chanyeol yandıysa bende yanarım.

Evet anlamında kafamı salladım. Annem beni kolumdan kaldırdı kaldırmasıyla gözlerimin kararması bir oldu.

•••••

Gözlerimi hastanede açtım, yanımdaki taburede Chanyeol oturuyordu.
"C-chanyeol sen yaşıyorsun ?"
Dedim ama sessiz kaldı.

"S-sen öldün zannettim chanyeol!"
Kafasını yere eğdi.
"Ben hep burda olacağım"
Dedi kalbimi işaret ederek

"Seulgi unnim gidiyor onu durdurmalısın"
Dedim
"Durduramam Rose"
Dedi

"Neden chanyeol ? Onu canından çok sevdiğini biliyoru-"
Kapı açılınca o tarafa döndüm. Hemşire gelmişti chanyeol'a geri döndüm ama yoktu.

"C-chanyeol nerdesin ?"
Ayağa kalkmamla hemşire yanıma geldi.
"Chanyeol ?!"
Dedim

"Bayan Park lütfen sakin olun"
Dedi
"Daha demin burdaydı. CHANYEOL YANIMA GEL BIRAKMA BENİ!"
Diye bağırdım.

"ÇABUK SAKİNLEŞTİRİCİ GETİRİN!"
Diye bağırdı hemşire onu umursamadan iterek yatağın yanına çöküp ayaklarımı kendime çektim.

"O-o şimdi burda olsaydı elimi tutardı yavaşça beni yatağa yatırıp saçlarımı okşar bana herşeyin geçtiğini her zaman yanımda olacağını söylerdi."
Dedim ağlayarak

"Bayan Park lütfen sakin olun"
Dedi hemşire yanıma çökerken.
"Onu ben öldürdüm. Onun canına ben kıydım"
Dedim

"Siz birşey yapmadınız lütfen sakin olun"
Dedi
"Tanrım tek dileğim acı çekerek ölmek"
Dedim odaya koşarak jennie unnimle jisoo unnim girdi.

Jennie unnim yanıma gelip bana sarıldı.
"Yapma böyle Rose, yapma!"
Diyip ağlamaya başladı.

Ona sarılırken karşıda kapıya dayanmış gülerek bizi izleyen Chanyeol'u gördüm bana el sallıyordu.

Bende ona el sallamaya başladım.
"Unni bak chanyeol orda"
Dedim dolu gözlerimle gülerek. Herkes o tarafa baktı.

"Rose kendine gel orda kimse yok!"
Dedi
"Hayır bakın chanyeol gülümseyerek bana el sallıyor"
Dedim

Jennie unnim bana sarıldı.
"Bence siz istersiniz bir psikiyatriye falan götürün"
Dedi hemşire, hızla ona döndüm.

"Ne psikiyatrisi ? Ben deli değilim gerçekten Chanyeol'u görüyorum. Orda, işte şimdi de bana dil çıkartıyor."
Dedim

"Evet güzelim sen deli değilsin"
Diyerek saçlarımla oynamaya başladı jennie unnim, kollarımı ona sardım.
"Chanyeol'u istiyorum"
Dedim

"Rose yapma"
Dedi
"A-ama ben onu çok özlüyorum"
Dedim ağlayarak, ne olursun geri gel Chanyeol bırakma beni.