Η Συγγραφέας

2019 part 2: Η Αρχή

[Αναστασία]

Μι: Και δηλαδή για να καταλάβω. Αντί να πας για ύπνο, όπως θα έκανε ο κάθε φυσιολογικος άνθρωπος στη θέση σου, έκατσες και μίλαγες ως τις 6 τα ξημερώματα με έναν παντελώς άγνωστο που παίζει να είναι κανένας παιδεραστής ή τίποτα τέτοιο.

Α: Ναι...

Είπα καθώς προσπαθούσα με δυσκολία να συγκρατήσω το χασμουρητό μου, πράγμα εντελώς αδύνατον.

Μι: Να σε ρωτήσω κάτι;

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά αδιάφορα.

Α: Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι;!

Την κοίταξα. Αν κάποιος έρθει αυτήν τη στιγμή με έναν κουβά νερό και να της τον πέταγε στο κεφάλι θα έβγαζε ατμούς. Είχα καιρό να τη δω τόσο νευριασμένη μαζί μου.

Εντάξει δε λεω, είχε δίκιο. Πραγματικά δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο ένιωθα... ένιωθα περίεργα. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε ένιωθα λες και μπορούσα να τον εμπιστευτώ. Λες και τον ήξερα από κάπου αυτόν. Μπορούσα να τον καταλάβω. Δε ξέρω. Ίσως ήταν από τον ενθουσιασμό. Ίσως...

Μπαααα... Το μόνο σίγουρο είναι πως είχε δίκιο. Πήρα μια ανάσα και προσπάθησα να καθίσω λιγάκι καλύτερα στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου όμως ήταν τόσο κουρασμένο που το μόνο που κατάφερα ήταν απλά να σηκώσω λίγο την πλάτη μου και μετά να την ξανά ακουμπήσω στο λευκό, ξύλινο κεφαλάρι του κρεβατιού μου.

Α: Κοίτα... Το ξέρω πως έχεις δίκιο. Δεν έπρεπε να το κάνω. Ήταν μεγάλη βλακεία μου.

Είπα ήρεμα. Την κοίταξα μέσα από την οθόνη του υπολογιστή που προσπαθούσε να πάρει μερικές ανάσες για να ηρεμήσει. Μερικές φορές ο τρόπος που χρησιμοποιούσε για να χαλαρώσει με έκανε να γελάω, αλλά τώρα ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν είχα αντοχή ούτε κι αυτό να κάνω.

Μι: Οκ... Απλά... απάντησε μου σε αυτό...

Είχε όντως καταφέρει να ηρεμήσει. Μπορούσα να το δω στο βλέμμα της. Πάντα τη θαύμαζα το πόσο γρήγορα μπορούσε να ηρεμήσει. Ήταν απίστευτο.

Μι: ... Γιατί;

Την κοίταξα λιγάκι περίεργη.

Μι: Γιατί το έκανες αυτό;

Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω αλλά... Δεν ήξερα. Δεν είχα ιδέα τι ν'απαντήσω.

- Γιατί;... -

.

.

[Λιάκος]

Μ: ΞΥΠΝΑ!