Η Συγγραφέας

Σχέδιο & Αποτέλεσμα

[Λιάκος]

Της κρατούσα το χέρι σφιχτά καθώς ανεβαίναμε τρέχοντας τη σκάλα της πολυκατοικίας μου και μόλις ξεκλείδωσα την πόρτα του διαμερίσματος, μπουκάραμε μέσα, κλείσαμε την πόρτα και σωριαστήκαμε κι οι δύο κάτω στο πάτωμα εντελώς λαχανιασμένοι κι εξουθενωμένοι. 

Μ: Είστε καλά;

Είπε ανήσυχος από τη θέση του, στην άκρη του καναπέ. Προσπάθησα να μιλήσω αλλά αυτό αποδείχθηκε ανώφελο κι έτσι το μόνο που έκανα ήταν να σηκώσω με δυσκολία το χέρι μου προς το μέρος του κάνοντάς του σήμα να μας δώσει ένα λεπτό να ηρεμήσουμε. Η καρδιές μας χτυπούσαν τόσο δυνατά που μπορούσα να τις ακούσω με ευκολία. Εντάξει, αυτό μπορεί να οφειλόταν κι όλας στο ότι είχαμε  ξαπλώσει ο ένας δίπλα στον άλλον. Ένιωσα τα πόδια μου να με πονάνε τόσο που νόμιζα πως μου είχαν κοπεί. Έβγαλα με το ζόρι τη μάσκα και προσπάθησα να μιλήσω.

Λι: Ν....Νερό....

Κατάφερα να ξεστομίσω με το ζόρι κι αμέσως ο Μύριος έτρεξε στην κουζίνα.

Λι: Ει...Είσαι καλά;

Είπα καθώς την κοίταξα. Φορούσε ακόμα το κράνος και ανέσενε με το ζόρι. Σήκωσα λίγο το σώμα μου με αποτέλεσμα το μισό μου σώμα να σταθεί σχεδόν από πάνω της, ενώ το υπόλοιπο παρέμεινε "παράλυτο" δίπλα της

Λι: Περίμενε...

Της ξεκούμπωσα το κράνος κι αμέσως προσπαθήσαμε κι δύο να το βγάλουμε από το κεφάλι της όσο πιο γρήγορα αλλά και προσεκτικά γινόταν. Μόλις τα καταφέραμε απλά το πέταξα μακριά χωρίς να κοιτάω το που μιας και κοίταγα εκείνη.

Λι: Προσπάθησε να πάρεις μερικές βαθιές ανάσες.

Είπα απομακρύνοντας τη μάσκα της και μερικές τούφες μαλλιών που είχαν κολλήσει πάνω στο πρόσωπό της από τον ιδρώτα ενώ εκείνη υπάκουσε και προσπάθησε να το κάνει. Κράτησα με το ένα μου χέρι το πρόσωπό της και με το άλλο απομάκρυνα τα μακριά μαλλιά της με ήρεμες κινήσεις.

Μ: Πως είναι;

Ακούστηκε από δίπλα μου αλλά δεν του έδωσα σημασία. Σημασία είχε να σιγουρευτώ πως ήταν καλά. Έκλεισε τα μάτια της και για μια στιγμή τρομοκρατήθηκα. 

Λι: Άνα;

Δεν μου απάντησε. Απλά συνέχισε να προσπαθεί να ανασάνει καθώς εγώ χάιδευα τα μάγουλά της προσπαθώντας να συνεχίσω συνέχεια να της υποδεικνύω πως βρίσκομαι ακόμα δίπλα της. Τότε πρόσεξα ότι το πρόσωπό της είχε γίνει πιο άσπρο κι απ'το χιόνι αλλά ταυτόχρονα καιγόταν λες κι είχε πάρει φωτιά.