Η Συγγραφέας

Υποσχέσεις...

[Λιάκος]

Μόλις άκουσα το κουδούνι για έξω, άρπαξα τη τσάντα μου κι έφυγα γρήγορα από την τάξη μου. Είχα σχολάσει στο 5ωρο αλλά η Αναστασία είχε 7ωρο. Δεν είχα σκοπό να την αφήσω μόνη της τη στιγμή που η Νεφέλη κυκλοφορεί στο σχολείο.

Προχωρούσα με γρήγορο βήμα στο διάδρομο και λίγο έλειψε να πέσω πάνω σε μερικά άτομα που έβγαιναν από την τάξη τους εκείνη τη στιγμή. Όταν έφτασα στην τάξη της κοίταξα από το τζαμάκι την πόρτας αλλά αυτό που είδα δε μου άρεσε καθόλου. Άνοιξα την πόρτα με τόση δύναμη που για μια στιγμή νόμιζα πως έσπασα το χερούλι. Μπήκα μέσα κι έμεινα για λίγο να κοιτάω γύρω μου. Δεν υπήρχε κανείς.

- Που είναι;! -

Μια τρομακτική σκέψη πέρασε απ'το μυαλό μου κι έφυγα τρέχοντας από εκεί. Είχαμε πει πως θα με περιμένει στην τάξη της μαζί με την Μίνα.

Πήγα πρώτα στο κυλικείο, αλλά δεν τη βρήκα. Μετά έψαξα σε όλη την αυλή και τις τουαλέτες, αλλά δεν ήταν πουθενά. Το άγχος μου τώρα είχε φτάσει στα ύψη κι η αγονία είχε διαπεράσει όλο μου το σώμα αφήνοντας πίσω της μια πολύ άσχημη αίσθηση. Μια αίσθηση την οποία εύχομαι να μην γνώριζα καν ότι όντως υπάρχει.

Άρχισα να τρέχω πάλι και πήγα από τάξη σε τάξη. Και πάλι δεν τη βρήκα... Το χειρότερο ήταν πως δεν έβρισκα ούτε και τη Μίνα. Το κουδούνι είχε χτυπούσε ξανά για μέσα τη στιγμή που εγώ έτρεχα ξανά στην αυλή του σχολείου. Πήγα να φύγω και πάω να την ψάξω στο σπίτι της, αλλά με το που ανέβηκα στη μηχανή μου, πρόσεξα αριστερά μου, στο θεατράκι, κάτι το οποίο μου φάνηκε πολύ περίεργο. Ξανακατέβηκα από τη μηχανή κι έτρεξα στο θεατράκι, αλλά καθώς πλησίαζα κατάλαβα πως αυτό που είχα προσέξει προηγουμένως ήταν τα πόδια κάποιου που ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος. Έτρεξα ακόμα πιο γρήγορα και μόλις έφτασα στο μικρό στενό, ανάμεσα στο πλάι του θεάτρου και του πέτρινου τοίχου του πίσω μέρος του σχολείου, έμεινα για λίγο σοκαρισμένος με αυτό που αντίκρισα.

Λι: Μίνα;...

Ψέλλισα σαστισμένος. Ήταν αναίσθητη στο έδαφος και το πρόσωπό της ήταν γεμάτο με πληγές κι αίματα. Έσκυψα γρήγορα για να τη βοηθήσω.

Λι: Μίνα; Μίνα μ'ακούς;