Η Συγγραφέας

<<Η Φωνή Της Αγάπης>>

[Μίνα]

Καθώς έβλεπα τη Μίνα να φεύγει από δίπλα μου, τάχα για να πάει στο μπάνιο, πρόσεξα προς μου έκανε ένα διακριτικό νόημα με το χέρι της, το οποίο ήταν χωμένο στην μπροστινή τσέπη από το σορτς της και κατάλαβα πως κάτι έκρυβε. Κοίταξα καλύτερα την τσέπη της. Ήταν το κινητό της κι απ' ότι κατάλαβα ήθελε αντιπερισπασμό. Δεν κατάλαβα όμως το γιατί μέχρι που γύρισα αργά το κεφάλι μου κοιτώντας όλη την τάξη πίσω μου. 

Γαμώτο! Όλοι την κοιτούσαν περίεργα, μαζί κι η "Αγία Τριάδα" με αρχηγό τους την Ρούλα. Αυτήν την  ηλίθια που στο παρελθόν έκανε τη ζωή της Αναστασίας ένα κανονικό μπουρδέλο και τώρα ήταν στους top δημοφιλής του σχολείου. Πιο πολύ σαν top πουτάνα μοιάζει, παρά για δημοφιλής. 

Τώρα όμως έπρεπε να κάνω κάτι για να κάνω κάτι έτσι ώστε να βγει η Μίνα από την τάξη, χωρίς να πάρουν χαμπάρι το κινητό της. 

- ΤΟ ΒΡΗΚΑ! -

Μι: ΚΥΡΙΕ!

Φώναξα δυνατά, τεντώνοντας το χέρι μου στον αέρα, λες κι ήταν έτοιμο να σηκώσεις καμία σημαία στον αέρα. Τότε όλοι με κοίταξαν περίεργοι. 

Καθηγητής: Ναι Μίνα;

-Καλά ως εδώ... Τώρα; -

Ναι... Το σχέδιό μου ήταν απλά να φωνάξω δυνατά για να γυρίσουν όλοι προς το μέρος μου έτσι ώστε να καταφέρει η Αναστασία να το σκάσει απαρατήρητη, πράγμα που έπιασε, αλλά τώρα έπρεπε να βρω μία καλή δικαιολογία για να μη γίνω εντελώς ρεζίλι.

- Τι να πω τώρα; Τι να πω, τι να πω;... Να πω κάτι επίκαιρο! -

Έκατσα καλύτερα στην καρέκλα μου και κοίταξα τον καθηγητή σαν να ήμουν καμία δικηγόρος υψηλού επιπέδου, έτοιμη να δώσω στον κατηγορούμενο της δίκης, την χαριστική βολή και να τον κλείσω μέσα για πάντα. Καθάρισα το λαιμό μου, σταύρωσα τα δάχτυλά μου ακουμπώντας τα πάνω στο θρανίο και ίσιωσα την πλάτη μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Μι: Πιστεύεται πως λόγο της συνεχόμενης αύξησης  των κρουσμάτων στα πλαίσια του τέλους της καλοκαιρινής περιόδου, που παραδόξως τελείωσε πιο νωρίς και με ένα πολύ άδοξο τέλος σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, θα αναγκαστούμε να μπούμε και σε δεύτερη καραντίνα λόγο του Covid19, του οποίου πλέων την ύπαρξη περιφρονούν όλοι οι συμπολίτες μας; 

Αν και φορούσαν όλοι τους μάσκες, μπορούσες εύκολα να καταλάβεις ότι είχανε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ο καθηγητής κούνησε λιγάκι το κεφάλι σοκαρισμένος και ξερόβηξε φτιάχνοντας λίγο τα γυαλιά του.