Η Συγγραφέας

Μάθημα

[Λιάκος]

Σχολάσαμε... Είχαμε σχολάσει και προχωρούσα σκεπτικός προς την έξοδο για να ανέβω στη μηχανή μου και να πάω να συναντήσω τον Μύριο. Ακόμα δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει ακριβώς.

- Γιατί συμφώνησε να μου κάνει ιδιαίτερα αφότου της μίλησε η Ρούλα; Τι μπορεί να της είπε; Και γιατί έμοιαζε στεναχωρημένη;... Σαν... Σαν εγκλωβισμένη.... Επίσης γιατί η Ρούλα την αποκάλεσε «Άνα»; Μήπως είναι συντομογραφία του Αναστασία ή μήπως έτσι την φωνάζουν όλοι; Μήπως δεν είναι αυτή η Αναστασία; Μήπως κάνω κάποιο λάθος; Μήπως αυτό που φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να...; -

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν όταν την είδα να εμφανίζεται κι εκείνη σκεπτική μαζί με μια φίλη της και να προχωράει με χαμηλωμένο το κεφάλι. Έμοιαζε σοβαρή αλλά αν κοίταγες στα μάτια της θα έβλεπες ότι έκρυβε τα συναισθήματα της. Στην πραγματικότητα ήταν πληγωμένη κι έμοιαζε σαν να ήθελε να ουρλιάξει από θυμό και στεναχώρια, αλλά να μη μπορούσε.

- Τι να της είπε άραγε και να την πλήγωσε έτσι; Μήπως την έβαλα σε μπελάδες; -

Δεν ήξερα τι να κάνω... Πάντως δε μπορούσα να μείνω έτσι και να περιμένω να μου έρθουν οι απαντήσεις ουρανοκατέβατες, οπότε πήρα μια βαθιά ανάσα, μάζεψα όλο μου το κουράγιο κι έτρεξα προς το μέρος τους.

Λι: Γεια!

Είπα χαμογελώντας καθώς πετάχτηκα μπροστά σ'εκείνη και στη φίλη της, με αποτέλεσμα να ξαφνιαστούνε και να μείνουν να με κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια.

Λι: Σε έψαχνα...

Η φίλη της την κοίταξε ακόμα πιο ξαφνιασμένη ενώ εκείνη είχε καρφώσει το βλέμμα της στο δικό μου. Ένα όμορφο γλυκό βλέμμα που εξαιτίας του, προηγούμενος παραλίγο να κολλήσω να το κοιτάω για πάντα και μάλιστα χωρίς να ξέρω το λόγο.

Λι: Ήθελα να σου πω για τα μαθήματα. Αφού είναι να-

Α: Καλύτερα να μη μιλάμε σε δημόσιο χώρο.

Είπε κατεβάζοντας λίγο το βλέμμα της και πήγε να φύγει αλλά την σταμάτησα ξαναμπένοντας στον δρόμο της.

Λι: Γιατί;

Την κοίταξα περίεργος ενώ εκείνη παρέμενε σοβαρή. Τότε πρόσεξα την κολλητή της να μου κάνει νόημα με το βλέμμα της να κοιτάξω πίσω μου. Καθώς γυρνούσα πρόσεξα πως όλοι έμοιαζαν λες κι είχαν παγώσει και μας κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα λες και περίμεναν να ακούσουν κανένα τρομερό νέο. Σε όλο το σχολείο επικρατούσε μια νεκρική σιγή και για μια στιγμή μου θύμισε τη σιωπή πριν από τη μεγάλη έκρηξη.