Η Συγγραφέας

Άνω Κάτω... Πάω Παρακάτω🥀

[Άνα] - Τρίτη 13 Οκτωβρίου

Η ώρα ήταν 7:03 π.μ. Προχωρούσα γρήγορα προς το σχολείο. Αφού έπρεπε και σήμερα να μεταμφιεστώ για να πάω στο σπίτι των αγοριών έπρεπε να πάω όσο πιο νωρίς μπορούσα έτσι ώστε να βρω κάπου να κρύψω τα ρούχα και το κράνος μου. Ευτυχώς σήμερα οι καθηγητές θα κάνουν συμβούλιο οπότε θα σχολάσουμε νωρίτερα και αυτό σημαίνει πως θα έχω λίγο χρόνο να προλάβω να αλλάξω. Αφού έκρυβα τη μεταμφίεσή μου είχα σκοπό να πήγαινα στο σπίτι της Μίνας για να τη ξυπνήσω και να πάμε μαζί στο σχολείο για ξεκάρφωμα. 

Ένιωθα το κρύο την υγρασίας να κοπανάει στον ιδρωμένο λαιμό μου καθώς έτρεχα. Άλλο ένα πλεονέκτημα που μου δίνει το γεγονός του συμβουλίου είναι πως δε χρειάστηκε να πάρω πολλά βιβλία μαζί μου, οπότε μπορούσα να βάλω μέσα στη τσάντα μου και το κράνος κι αυτό βοηθούσε στο να τρέξω ευκολότερα.

Είχα ήδη λαχανιάσει καθώς έφτανα κοντά στο σχολείο. Το σώμα μου με πόναγε τρομερά κι αυτό δεν ήταν ευχάριστο αν σκεφτεί κάνεις πως έχω γυμναστική δεύτερη ώρα.

Καθώς το βήμα μου γινόταν πιο αργό, κατάλαβα πως από το σχολείο ακουγόταν φασαρία. Παραξενεύτηκα.

- Ποιος τρελός έρχεται τέτοια ώρα στο σχολείο; -

Το βήμα μου πλέον ήταν τόσο αργό που δεν ακουγόταν καν καθώς κρύφτηκα στη γωνία και κρυφοκοίταξα προς την είσοδο του σχολείου. Ήταν μπλοκαρισμένη από καναδυό-τρεις ντουζίνες κορίτσια και απ'ότι άκουσα και κατάλαβα, ήταν οι θαυμάστριες του Λιάκου και του Μύριου.

Α: Γαμώτο...

Μουρμούρισα. Προφανώς είχαν έρθει από νωρίς για να έβλεπαν αν ο Λιάκος θα ερχόταν μαζί τη "μυστηριώδη" έτσι ώστε να μάθαιναν για το πια ήταν. Από το λίγο που πρόσεξα χθες, είχε γίνει χαμός στο διαδίκτυο. Όλοι έψαχναν να ανακαλύψουν την κοπέλα με το μαύρο-μπλε κράνος, κάτι το οποίο δε με σύμφερε καθόλου γιατί αν έβλεπαν την τεντωμένη από το κράνος μου τσάντα θα καταλάβαιναν πως κάτι έτρεχε. Έπρεπε να κάνω κάτι πριν με έπαιρναν χαμπάρι και μάλιστα γρήγορα. Έκανα μικρά βήματα προς τα πίσω αλλά όπως πήγα να γυρίσω ένιωσα να πέφτω πάνω σε κάποιον.

Ένιωσα το φόβο να καταβάλει όλο μου το σώμα και γύρισα αργά.

Α: Σ-Συγνώμη...

Είπα έχοντας χαμηλά το βλέμμα μου έτσι ώστε να μη δω ποιος ήταν. Δεν τολμούσα να κοιτάξω. Αν ήταν η Αγία Τριάδα θα ήμουν νεκρή, αν ήταν καμιά φαν θα ήμουν επίσης νεκρή και ο στόχος όλου του σχολείου. Αν όμως ήταν η Μίνα ή ο Λιάκος θα είχα μία ελπίδα να επιζήσω... Καλά αυτό με τη Μίνα το παίρνω πίσω γιατί είμαι σίγουρη πως τέτοια ώρα θα κοιμάται ακόμα.