Η Συγγραφέας

Φοβήθηκα...

[Μύριος]

Κοίταξα τον Λιάκο ανήσυχος. Ανησυχούσα και για'κείνον και για την Αναστασία αλλά και για την Μίνα. Κυρίως όμως, όλοι είχαμε το νου μας στην Αναστασία. Αυτή ήταν ο κύριος φόβος μας.

Κανένας μας δεν είχε ξεκουραστεί. Ήμασταν κι οι τρεις στην τσίτα, κάτι το οποίο δε θα έπρεπε να κάνει η Μίνα διότι βρίσκεται στην ανάρρωση. Η γιατρός είχε πει πως αν φτάναμε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο, ίσως και να είχε μείνει ανάπηρη. Αν εξαιρέσεις τις μελανιές και τις πληγές που είχε σε όλο της το σώμα, τα πράγματά ήταν πολύ άσχημα. Της είχαν σπάσει τα πλευρά και της είχαν τραυματίσει άσχημα την σπονδυλική στήλη. 

Μ: Λιάκο...

Δε με κοίταξε. Απλά συνέχισε να έχει το βλέμμα του καρφωμένο έξω από το μεγάλο, γυάλινο τζάμι.

Μ: Είσαι σίγουρος γι'αυτό;

Λι: Περισσότερο από ποτέ.

Είπε τελείως σοβαρός, χωρίς να με κοιτάξει. Για μια στιγμή νόμιζα πως δεν ανέπνεε καν. Πως λειτουργούσε σαν τα ρομπότ. Χωρίς ξεκούραση, χωρίς φαγητό... Χωρίς συναισθήματα. Έτσι μοιάζαμε κι οι δυο μας, αλλά εκείνος το είχε πάρει σε πολύ χειρότερο βαθμό.

Μ: Ναι αλλά αν θυμάμαι καλά σου είχε πει-

Λι: Δε με ενδιαφέρει.

Αυτήν τη φορά γύρισε και με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν ήρεμο αλλά με τον τρομακτικό τρόπο.

Λι: Το είπα μία φορά κι απέτυχα... Αυτήν τη φορά δε θα το κάνω... Δε θα το επιτρέψω.

Είπε γυρνώντας ξανά το βλέμμα του ξανά έξω από το παράθυρο κοιτώντας το κενό. Ένα απέραντο, σκοτεινό, τρομακτικό κενό πάνω από τη θάλασσα, της οποίας κάθε δευτερόλεπτό που περνούσε, "αποχαιρετούσαμε" όλο και περισσότερο το παρελθόν.

.

.

[Αναστασία]

Έβλεπα μόνο κενό κι αυτό γιατί είχα ακόμα κλειστά τα μάτια μου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς ένιωθα. 

Ο εγκέφαλός μου έστειλε τόσο γρήγορα μήνυμα στο σώμα μου να κάνει κάποια κίνηση που στην τελική, το μόνο που κατάφερε ήταν να τρανταχτεί όλο μου το σώμα. Τι ένιωσα; Ένιωσα πόνο. Τα πόδια μου πονούσαν, το στομάχι μου και το στήθος μου επίσης. Τα χέρια μου όμως ήταν δυνατά, σε αντίθεση με το σώμα μου που το ένιωθα βαρύ κι αδύνατο.

Προσπάθησα να εστιάσω στην ακοή μου. Άκουγα φασαρία... Κόσμο που συζητούσε... Δεν ήταν όμως δίπλα μου. Όχι... Ήταν μακριά μου... Άκουσα πουλιά και... έναν σκύλο; Ναι, ήταν σκύλος. Ένας σκύλος ο οποίος γάβγιζε δυνατά.