Sürgün

Milat

~İlk hikayem devamında da bir şans verin keyif alacağınıza eminim, iyi okumalar.~

Sarsıntıyla birlikte gözlerimi araladım. Kaç saat geçmişti? Neredeydim? Bu baş ağrısının sebebi neydi? Kendi içimde savaş verirken babamın "Geldik!" komutuyla beraber istemeye istemeye arabadan indim.
İşte başlıyoruz...
Merdivenleri tek tek çıkarken aklımda tek bir şey vardı, evime dönmek. Öyle de yapacaktım.
Oysa bilemezdim... Burası benim miladım, fırtınam, cennetim, cehennemim...
"Odanı istediğin gibi dizayn edebilirsin, bir ihtiyacın olursa aşağıda olacağım." Babamın sesiyle kendime geldim. Kısaca teşekkür ettikten sonra kapıyı üzerime kapatarak yanımdan ayrıldı.
Oda oldukça lüks ve eşyalar yeniydi ama bir şeyler eksikti. Burası benim evim değildi...
Daha fazla burada duramayacağımı anlayarak üzerime kalın siyah kazağımı geçirdim, dışarısı oldukça yağmurluydu. Merdivenlerden indiğimde babamı göremedim, hiç umursamadan kapıyı çarpıp çıktım.
Caddeyi döndüğümde ise burası hiç bilmediğim, karanlık sokaklarla doluydu. Rastgele bir sokağa daldığımda yerin ayaklarımdan kayıp gittiğini hissettim. Gözlerim etrafımı net seçemezken onu gördüm, kollarını belime sararken gözleri endişeyle beni süzüyordu... Yavaş yavaş onu da kaybettim, sonrası karanlık ve soğuk...

                              ******
Evet hikayemizin ilk bölümünü yayınladım, şimdilik haftada üç kere yeni bölüm güncellemeyi düşünüyorum. İlk bölüm biraz tanıtım gibi olsun istedim, kaydetmeyi unutmayın ballarım. ❤️