[ 🌿 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 🌿]
"ေခါင္းက၃ခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္.. စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိပါဘူး...မၾကာခင္သတိရလာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့... ေက်းဇူးပါ"
"ရပါတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဆရာဝန္နွင့္ သူနာျပဳမေလးေတြကထြက္သြားေတာ့ အာဏာလဲ မင္းဆက္ရဲ႕ခုတင္ေဘးက ထိုင္ခံုတြင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းတြက္ပတ္တီးနွင့္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ မင္းဆက္၏ လက္ကိုကိုင္ၿပီး သူ၏ပါးျပင္တြင္ကပ္ထားမိသည္။
ပတ္တီးေပၚတြင္ ဝဲက်ေနေသာဆံပင္ေလးမ်ားကိုျဖည္းျဖည္းေလးသပ္ကာတင္ေပးလိုက္ၿပီး မင္းဆက္၏ မ်က္နွာေလးအားေငးေမာေနမိသည္။
အာဏာ၏ပံုစံမွာ ေလာကတြင္တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးအရာအား မ်က္စိေရွ႕ကေပ်ာက္သြားမွာစိုး၍ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ေငးေမာေနသည္နွင့္ပင္တူေနသည္။
ဦးေအာင္ဇင္က မင္းဆက္ကိုဓားနွင့္ထိုးေနေသာအခ်ိန္တြင္ အာဏာစိတ္ထဲဘာမွျမင္ေတာ့သည့္အထိ စိုးရိမ္မႈမ်ားဖံုးလႊမ္းသြားသည္။
အနည္းငယ္ပြန္းကာ ေသြးစို႔ေနေသာသူ၏လက္ဝါးက်ယ္က်ယ္ထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏လက္ထက္ေတာင္လွကာ ေသးသြယ္ေသာလက္ေလးအား ညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
"ကိုကိုသာတစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေသမယ္ထင္တယ္"
လက္ေလးအား ပါးျပင္တြင္ကပ္ကာခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္မိသည္။ျပာလဲ့လဲ့မ်က္ဝန္းေလးမွ မ်က္ရည္ေလးဟာ မင္းဆက္၏လက္ေပၚသို႔က်ဆင္းသြားသည္။
ေဒါက္! ေဒါက္!
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္သူ မင္းဆက္၏လက္ေလးကိုရျပန္ခ်ေပးၿပီး ေစာင္ကိုေသခ်ာၿခံဳေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ထိုင္ေနရာမွထၿပီး အခန္းတံခါးနားသို႔သြားကာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
အခန္းအျပင္ဘက္မွရပ္ေနေသာ ရွင္းခန္႔နွင့္စိုင္းေအာင္ေၾကာင့္ အာဏာ အခန္ထဲဝင္ရန္လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။ထိုအခါ ရွင္းခန္႔နွင့္ စိုင္းေအာင္ကအခန္းထဲဝင္လာျပီး မင္းဆက္၏ခုတင္နားသို႔သြား၏။
