Çocukluğum || Texting

51.Bölüm

İyi okumalar dilerim.🕊

Medyada ki şarkıyı dinleyin olur mu? Mükemmel bir şarkı olur kendileri...

Gözlerimi aşağıdan gelen mis gibi kokularla ve aklıma dolan dünden kalan görüntülerle huzurla açtım demek o kadar çok isterdim ki! ama bende o kadar şansın olmadığını yıllar önce anladığım için kaderime razı gelmek dışında yapabileceğim hiçbir şey yoktu.

Sıkıntıyla iç çektim ve yüzümü yastığa geri gömdüm. Yaklaşık yarım saattir cevap vermeme asla izin vermeden beni soru yağmuruna tutan arkadaşlarımı dinliyordum. Tam ağzımı açıp cevap verecekken yerini yeni bir sürü soru alıyordu ve bana da susmak kalıyordu işte.

Odamın kapısının açılıp içeriyi o kurtarıcı sesin doldurması ile kafamı yastıktan kaldırarak sırıttım. "Kızlar, artık kız kardeşimi rahat bırakıp aşağıya kahvaltıya mı gelseniz?"  Canım abim benim be! tam da zamanında gelmişti şükürler olsun ki! 

Abimin sözünden sonra suspus olup odadan çıkan kızlara elimde olmadan kıkırdadım ve ayağa kalktım. Kendime çeki düzen versem iyi olacaktı. İlk önce odamdaki banyoya girerek kendime çeki düzen verdim. Hemen odamdaki koltuğun üzerine attığım kıyafetlerimi alarak giydim. Tam odadan çıkacakken koltukta unuttuğum telefonumdan gelen bildirim sesi ile oraya giderek elime aldım.

Çocukluğum: Uyandın mı güzelim?

gelen mesaj ile elimde olmadan dudağımı ısırdım ve gülümseyerek iç çektim. Bir mesajı ile bu halde olmam iyi değildi.

Hem de hiç iyi değildi...

Anonim: Uyandım sevgilim...

Çocukluğum: Ah! yanımda da sevgilim demeni dört gözle bekliyor olacağım.

Çocukluğum: Ya da olmayacağım...

Çocukluğum: Oraya geliyorum.

En son attığı mesaj ile gözlerim bir anda fal taşı gibi açıldı.

Anonim: Ne! Dur! 

Çocukluğum: Çok geç, çıktım bile.

Kendimi sakinleştirmeye çalışarak koşar adımlarla alt kata indim.

"Misafirimiz var!" 

Annem yaptığı işi bırakarak bana döndü ve "Kimmiş?" diye sordu. Şirince gülümsemeye çalışarak "Mert" dedim. Annem bir anda gülümseyerek bana sarıldı. "Ay çok şükür! bir ara evde kalacaksın zannettim" 

İnanmayarak anneme baktım. Daha kaç yaşındaydım ben sanki? Ne çatlak bir annem vardı yahu! 

Kapının zilinin çalmasıyla annemi orda bırakarak kapıya koştum. Sakinleş  ve o kapıyı aç Öykü.

Kendime verdiğim telkinler işe yarayınca kapıyı açtı ve karşıma şirince gülümseyen Mert çıktı. 

"Hoş geldin!" 

Kocaman gülümseyerek parmak uçlarımdan yükseldim ve boynuna sımsıkı sarıldım.

"Ah, bir günde bu kadar özlemem normal mi? "

Mırıldanmasını duyduğum zaman kalbim heyecanla çarpmaya başladı. Kalbime iyi değilsin be Çocukluğum.

"Oldukça normal çünkü aynı şeyi bende hissediyorum. Deliriyorsak da birlikte deliriyoruzdur."

Bana baktı.

Baktı.

Baktı.

O baktıkça nefesim daraldı.