Remnants of Our Drowned Love

Chapter 22

Nakadaan ang typhoon and thank goodness, we're all safe and dry. Drainage pumps are doing its purpose too, halos wala na ang baha kinabukasan ng hapon.

I declared two days rest for everyone upang maasikaso nila ang kani-kanilang mga pamilya habang may cleaning operation na nagaganap sa ground floor ng building namin, we all need rest. I also needed rest. Iyong iba namang maayos ang connection ay nag work from home, may mga nagpapasa parin ng mga duties nila directly sa akin.

I haven't seen Olie for two days straight now but we check each other through iMessage naman, she's also sending email since yesterday kaya alam kong nasa flat niya lang ito, ang sabi ko magpahinga pero wala talagang makakapigil sa kaniya.

"Do you even consider Dad's offer? Please think about it, Henry will be here soon." Kuya sighs, lumutang ang utak ko at nakalimutang kausap ko pala siya.

I lazily jumped on my bed. "I am, Kuya."

"No, kilala kita, pag-isipan mo naman this time!"

"Yeah, oo, I just got really busy about a lot of things these days..."

"You mean busy with someone?"

Pinatay ko na ang tawag bago pa ako maasar nito, kanina ko pa naman siya kausap, sobrang tahimik dito kaya naisipan ko itong tawagan, maayos naman siyang kausap kanina pero ayan naisingit nanaman si Olie.

I will think about Dad's offer thoroughly, for real, mukang kailangan ko rin kasi talaga. I still want to improve and there's so many opportunities in New York, city that never sleep nga 'yon ika nga nila, palagpalag na, natutulog ba ako? Hindi naman, eh! Walang matutulog kailangan mong kumita.

Naisip ko lang na hindi na dapat ako nagsasayang ng oras kung may mas malalaki pang oportunidad sa ibang bansa, at isa pa, hasa ang mga tao do'n, matutulungan nila ako upang mas mapatakbo at mahawakan ko ng maayos ang company, diba? Common sense.

Nang pumasok ako kinabukasan ay sinalubong ako ng mga bati nila, they seem fine at parang hindi kami binagyo rito noong isang araw.

Simula ngayong araw, naging sunud-sunod ang paglabas namin ni Olie, as in every dinner except Sundays — or sige isama na rin 'yon — magsisinungaling pa ba ako? Magkasama kaming kumain sa labas parati, we still argue sometimes which is work related but we never let it get bigger, subukan niya lang umpog ko pa siya sa laptop niya.

Olie grinned when she saw me, umakbay ito na nakapagpayuko sa akin.

Napangisi rin ako bago tinanggal ang pagkaka-akbay niya, isang nakakalokong tingin ang binigay ko rito. "Someone's in good mood I guess."

"Yes! I found a pizza restau! Let's eat there later!"

"Yes! We're going to eat again sa gusto mo!" Me, mimicking her tone, agad ako nitong pinalo at tinawag pa akong tanga, she needs a safe five meter distance from Henry. "Masakit ah," I retorted while easing the pain by caressing the part where she slapped me.

"Let's go get back to work, Yvan."

Iyon nga ang ginawa namin, we busied ourselves, walang katapusan itong ginagawa ko, isa ito sa may forever, eh. Work lang hanggang sa malagutan ng hininga, maraming nagsasabi na mas nakakapagod magtrabaho kesa mag-aral...where is the lie.

Hours later, my intercom beeped. "Babae mo nandito."

Huh? Tangina?

Nagtaka ako sa sinabi nito, babae? For the record lang ha, I haven't touch any woman for the past few months aside from Olie, kung hindi siguro Rue Emory Yvan ang pangalan ko, ang itatawag sa akin ay tigang.