Our Life (Fanfiction)

34. Twijfel...

POV Ronald:

Jeremy stuurt iets door in de groepsapp, maar wat?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeremy💦: Ik ben godverdomme depressief ja! En ik ben op een plek die niemand kent. LAAT ME GWN MET RUST! Jullie willen me toch niet hebben, beken dat nou maar! Kijk eens wat voor een nut ik heb, helemaal geen nut! DAT IS WAT HARM MIJ ANTWOORDDE.

Ronald🍌: Oké... Kan ik wat meer info krijgen Jer?

Joost🦒: Ja, inderdaad, meer info is wel handig...

Jeremy💦: Harm is dus zegmaar soms depressief... :(

Don🎮: Oh joh. Dat wist ik niet. Is hij er erg aan toe als hij depressief is?

Jeremy💦: Soms wel. Het ligt eraan...

Joost🦒: Dit is wel heel kut. Komt hij nog terug, of moeten we hem gaan zoeken?

Jeremy💦: Zoeken heeft geen zin, hij zal zelf terug moeten komen...

Ronald🍌: Kan je hem nog een bellen dan? Misschien reageert hij wel weer.

Jeremy💦: Ik zal het proberen jongens.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Oké, Jeremy gaat Harm nog een keer bellen. Ik hoopt zo dat hij een keer opneemt. Maar dat Harm depressief is soms, dat wist ik echt niet. Maar hoe komt het dan dat hij nu depressief is. Door ons? Door mij? Nee toch? Dat zal Jeremy misschien wel weten.

POV Harm:

Jer belt mij weer... Ga ik opnemen? Ik weet het niet. Er gaan verschillende stemmen door mijn hoofd. Zoals: Neem op, dan kom je uit deze hel. En: Neem niet op, je bent toch niet zwak?! En ook: Ze willen je toch niet, dus waarom twijfel je er over om op te nemen! En ook nog een vierde stem: Neem dan toch op! Jer en de makkers willen je echt wel helpen hoor! Ik weet het niet meer. Er is ook geen meerderheid, dat maakt het nog moeilijker. Kut zooi dit! Ga op je gevoel af Harm. NEEM OP! En het is al te laat. Oh, top, hij probeert me nog een keer te bellen.
Nu ga ik wel opnemen!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jer: Oh god, je neemt eindelijk op. Waar ben je?!
Harm: Ergens.
Jer: Ja, alsof we dat nog niet wisten... Maar vertel nou maar, dan halen we je daar vandaan. Ik wil niet dat je je pijn doet.
Harm: Ik, ik... Ik, ehm...
Jer: loop maar naar de weg toe ofzo, als dat kan. En dan stuur je je locatie maar door.
Harm: Ehm, oké, denk ik.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik hang op, en begin aan mijn tocht naar de weg. Het is ene paar minuutjes lopen. Als ik bij de weg sta zet ik mijn 4G aan en stuur mijn locatie door naar Jeremy. Ik snap nog steeds niet hoe ik me heb overlaten halen. De makkers moeten even mijn humeur beter maken en dan ben ik misschien niet meer depressief. Ik hoop het, want depressief zijn is geen leuk iets. Na een kwartier of zoiets zie ik een auto aan rijen, die ik herken als de auto van Jer. Hij stapt uit en rent voorzichtig naar me toe. Hij gaat een meter voor me stil staan. Ik zet zelf een klein stapje naar hem toe, ik vindt het best eng eigenlijk. Ook al is het gewoon Jeremy, best raar eigenlijk. Jer doet ook een paar stapjes in mijn richting. Ik geef mezelf een klap tegen mijn hoofd, en stap op Jer af om hem een knuffel te geven. Hij slaat zijn armen strak om mij heen, alsof hij me nooit meer los wilt laten. Een best fijn gevoel geeft dat. Zonder iets te zeggen maak ik me los uit de knuffel een doe de achterdeur van de auto open. Terwijl ik geen flauw idee heb waarom ik achterin ga zitten. Jer gaat achter het stuur zitten. "Waarom was je depressief Harm?" Begint hij. "Ehm, ik ehh... K-konn het ni-iet aan dddat Link in he-het ziekenhuis llligtt." Zeg ik trillend en nerveus. "Dat snap ik Harm, hij is een goede vriend van ons allemaal. Maar je moet het accepteren." Zegt Jeremy rustig. "Zzzal i-ik probbbberen."
"Dat is goed van je, Harm." Zegt hij. "Dddankkje." Stotter ik. Waarom ik stotter en tril weet ik ook niet. Het zal wel. Nu nog maar thuis aankomen.

——————————————————————-
Hmm, wanneer zou zijn depressie weer over zijn. Ik denk wel snel. Fun fact: Dit laatste stukje is geschreven op 13 november 2020. En op deze dag heb ik buikpijn, hoofdpijn en rugpijn. :( En mijn WiFi ligt er ook uit, dus vrijdag de 13de brengt wel echt ongeluk... Bye! 👋🏻 xxx.
——————————————————————-