Our Life (Fanfiction)

38. Ja maar jemig!

POV Don:

Ik neem Yade mee naar de gang. "Wat is er nou?" Zeurt ze. "Rustig..." Mompel ik. Ik duw haar een beetje naar voren, en sluit haar in tegen de muur aan. Ze kan nu geen kant op. "Vindt je me wel echt leuk?" Begin ik. "Wie zou ik anders leuk moeten vinden?" Zegt ze. Dat is geen antwoord, maar ja... "Link ofzo." Zeg ik. "Nou nee, hem vind ik niet leuk. Maar wel iemand anders." Zegt ze. Oh god! "Wie?!" Zeg ik gestrest. "Hmmm, goede vraag." Zegt ze. "Zeg nou." Zeg ik ongeduldig. "Nou ja, ik vind... Jou leuk, duhu!" Zegt ze. Ze slaat haar armen om mij heen. Oh, wat ben ik blij dat ze me nog steeds leuk vind. Ik was echt bang en gestrest net. Dat was echt erg. Als ze haar hoofd iets omhoog doet zoen ik haar. Eindelijk! Ik voel tintelingen in mijn nek omdat de daar met haar handen zit te kriebelen. Echt, wat een fijn gevoel. Ik glijbanen mijn handen naar beneden. Ik zet ze onder haar kont en trek haar omhoog zodat ze haar benen wel om mijn middel heen moet slaan. Ze haalt haar lippen van de mijne af. Waarom nou? Het was net zo fijn. Maar dan vinden haar lippen mijn nek. Als ge begint te zuigen begin ik te kreunen. "Ahhhh." Kreun ik. Ze begint ook op het plekje een beetje te likken. Dan trekt ze weer terug en bekijkt het plekje. Ze knikt goedkeurend. Ik begin te lachen omdat ze met een hele domme blik kijkt. "Wat lach je?" "Je gezicht." Zeg ik lachend. Oh god, dit is geniaal. Ze gaat weer van me af. Nu begint ze ook te lachen omdat ik lach. Dan weet ik iets om ons beide stil te maken. Ik zet een zuigzoen neer in haar nek. Ze blijft doorlachen, en kreunen tegelijk.
Kuuuuut! Waarom werkte dat niet? Dan besluit ik mijn lippen weer op die van haar te plaatsen. Yeah, nu is ze wel stil. Na een paar seconden stop ik weer. Ze trekt een sip gezicht, en daardoor moet ik grinniken. Oef... Ik kijk naar links en rechts. Dan zie ik dat Jer dit aan het filmen is. Hij moet lachen. "Te laat, ik heb het al in de groepsapp gezet en Duncan heeft het al doorgestuurd naar je moeder, Yade." Zegt hij. "Ja maar jemig!" Zeggen ik en Yade tegelijk. Sinds wanneer zegt ze dat ook? Mijn zinnetje! Ach ja, boeie ook eigenlijk. Waarom doen ze dit ook? Echt what the fack. Ik snap hen echt niet, en het dan ook doorsturen naar Yade's moeder. Dat moet Duncan zelf weten. Yade's telefoon trilt. "Jup, mijn moeder zegt dat wij schattig zijn, door het filmpje dat hij doorstuurde." Zegt ze. "Ik had het kunnen weten, we moesten gewoon naar boven gaan met de deur op slot." Zeg ik. "Daar heb je misschien een klein beetje gelijk in." Zucht ze. We lopen weer terug naar de kamer. En ja hoor...

——————————————————————-
En toen wist ik alweer niet wat ik hier neer moet zetten... Dus skip dit domme verhaal van mij maar. Ik bedoel hier staat niks nuttigs. Ook al denk ik dat heel veel mensen dit niet eens lezen... Bye! 👋🏻 xxx.
——————————————————————-