New life
"I'm sorry mommy but I won't attend on the wedding..."
Bungad ko sa kaniya ng tawagan ako ni mommy tungkol sa kasal ng kapatid. I don't think I can go back to Larasca.
Tinanaw ko na lang ang nagdadaang mga sasakyan sa labas ng restaurant na kinakainan ko habang naririnig ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya.
"Anak...if this is about..."
"No mom, it's not about that. Kaka promote ko pa lang sa trabaho. I don't want to disappoint them"
Parang asidong bumuhos sa lalamunan ko ang kasinungalingang iyon. Sinong niloloko ko? Malinaw pa sa sikat ng araw kung ano ang totoo kong dahilan. Kahit hindi ako magsalita hindi naman lingid sa kaalaman nila iyon.
"And it's fine not to attend the wedding of your brother?" halata ang pagkadismaya sa boses niya.
Hindi ako nakasagot. Kasal nga naman nang kapatid ko at sino naman ang hindi makakapansin na wala ako roon. If I'm talking to grandpa I'm sure he will understand me. The fact that he encouraged me to stay away from that place.
May mukha pa ba akong ihaharap sa lugar na iyon? Sa twing naaalala ko ang nangyayari ay mas lalo lang akong nasasaktan sa nangyari. Huge part of me want to blame him for doing that. Pero hindi ko maiwasang sisihin rin ang sarili ko.
If I haven't done that, I'm probably living the life I used to live before. Maraming taong may mas malalaking problema kaysa sa'kin. Pero hindi ko maiwasang masaktan sa nangyari. Never did I imagine na mangyayari ang bagay na iyon. I don't care about the people around me, the disgrace about that. Nagpapasalamat na nga lang ako na may kapangyarihan ang pamilya ko sa lugar na iyon. Pero alam kong kahit anong mangyari hindi na mabubura ang bagay na iyon.
Sumisikip ang dib-dib ko sa twing mababalikan ang nangyari. It's been six years and I'm still living with this pain.
"I'm sorry mom...bye"
Hindi ko na hinintay pa ang isasagot niya at agad ko nang ibinaba. What happened is the most worst thing I never imagined. Tinawanan ko na lang ang sarili ng pagak.
Hindi ba ikaw naman ang may gusto non Aleera? I was wrong. Totally wrong. Hindi lang ako makapaniwala sa lahat.
Pinahid ko ang tubig sa sulok ng mga mata ko at huminga ng malalim. Hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako. Hindi ko na maisip kung babalik pa ba ako sa lugar na iyon. Siguro ihahanda ko na lang ang sarili ko dahil darating din ang araw na kakailanganin ko rin gawin iyon. Maybe, it's just a lesson to my life. Like the others. But...
Damn it! What kind of lesson is that? Hindi ko maintindihan.
I did ask him why, kahit ang sakit sakit sa'kin na makita siya. Pinilit ko ang sarili ko. Sabagay, kahit ang sistema ko siya ang sinisigaw. Pero kahit rason hindi niya ako nagawang pagbigyan. Sana hindi ko na lang ipinilit ang sarili ko.
Nawalan ako ng gana sa pagkain kaya minabuti kong lumabas matapos ilapag ang bill sa lamesa.
Wearing the usual outfit I have, I graced the way out only to get halted by someone. No, he's not alone. Nanlamig akong bigla at hindi na mailakad ang mga paa sa gulat. Sumisikip ang dib-dib ko at agad naramdman ang pag-iinit ng sulok ng mga mata. Bumabara na rin ang sakit sa lalamunan ko at hindi ko alam kung anong reaksiyon ng mga tao sa paligid ko.
I feel like my heart stabbed by million times. It's bleeding inside as I stared at the two person walking towards the elevator of the fancy restaurant. Maybe they appointed for exclusive place.
Akala ko masakit na ang nararamdaman ko nang dahil sa nangyari sa akin. Hindi ko alam na may mas isasakit pa pala ang bagay na iyon.
