Czy moje życie może być jeszcze dziwniejsze? (Brothers Conflict)

Rozdział 9

TAJGA

Patrzyłem jak Emma zwiewa z lekkim uśmiechem na ustach. Co ja mam zrobić z tymi napalonymi samcami? Jeśli ja czegoś nie zrobię sprawą zajmie się Allen, dojdzie do tego wcześniej lub później, a to zawsze kończy się dla kogoś w szpitalu. Przyjrzałem się Tsubakiemu i Azusie zdecydowanie rywalizują.

-Nie urządzajcie mi tu walk kogucików. Co się tu dzieje? - Ostatnie słowa skierowałem do Tsubakiego

-Nic. Emma była smutna więc chciałem ją rozśmieszyć. I przy okazji zrobić śniadanie. Co jak widzisz nie wyszło. Chociaż humor jej poprawiłem. - Jego głosie pobrzmiewała nuta zadowolenia z domieszką dumy. Co patrząc na stan pomieszczenia jest dużym nie porozumieniem.

Przyjrzałem się dokładnie bałaganowi jaki panował w kuchni, zajrzałem do miski gdzie była jakaś grudkowata maź i doszedłem do wniosku, że ktoś chyba nigdy nie gotował.

-Co ty chciałeś zrobić? Planowałeś kogoś otruć?

-Naleśniki. - Wyraz miny momentalnie się zmienił, teraz można odczytać, że nie jest pewny co chciał zrobić lub co jest w tej nieszczęsnej misce.

-Czy ty kiedykolwiek gotowałeś? Małe dzieci umieją zrobić naleśniki. Boże, co ci ta dziewczyna zrobiła, że miała być twoją ofiarą? Czym sobie zasłużyła? – naprawdę nie wiedziałem czy śmiać się czy już płakać.

-Nie ofiarą. Nigdy bym jej nie zrobił krzywdy pogięło cię?! – to oburzenie na twarzy- Ona mówiła co mam robić i jakoś tak wyszło. Daj spokój na pewno nie było by tak źle, gdyby nie przeszkodził mi incydent z mąką. – ostatnie zdanie powiedział pod nosem jak bym nie domyślał co tu się stało.

Przyglądając się doszedłem do wniosku, że czegoś mi nie mówi lub nie chce bym się powiedział.

-Incydent z mąką i jajkiem. Niech ci będzie. Gorzej niż z dziećmi. Dobra ogarnij ten bałagan, a ja zrobię te nieszczęsne naleśniki. Azusa chodź pomożesz przygotujesz biały ser i inne dodatki z którymi jecie. Tak w ogóle dla ilu osób trzeba zrobić śniadanie?- Właśnie do mnie dotarło, że mogłem się wpakować na minę jeśli miałbym szykować dla wszystkich. A tak nie cierpię smażyć tych placków....

Azusa podszedł do lodówki i zaczął wszystko wyciągać.

-Tak naprawdę to tylko dla siebie, Emmy może Wataru i dla naszej dwójki.

-A co z resztą?

-Dwójka najstarszych zamknęła się w pokojach. Kaname dostał informacje od Ukyo, że są niedysponowani i by ogarnął wszystko. -Azusa mówiąc to uśmiechał się lekko ironicznie. Widać chłopacy mają słabą głowę.- Iori poszedł do pracy więc pewnie zje w kawiarni. Kaname jadł płatki z Wataru i poszedł dowiedzieć się kto dzisiaj siedzi w świątyni. Pewnie jeśli to miał być on to się zamieni. Subaru raczej będzie unikał Emmy.- Tu rzucił wściekłe spojrzenie na Tsubakiego. Widać coś się wydarzyło. -Co do Yusuke to nadal śpi. Więc nie masz co się nim przejmować.

-Jest jeszcze Louis, ale pewnie też będzie jeszcze spał, znając życie wrócił późno i wstanie najwcześniej na obiad.- Tsubaki patrzył na brata.

Więcej się nie odzywaliśmy i szykowaliśmy śniadanie w ciszy. Gdy Tsubaki skończył ogarniać kuchnie poszedł coś zrobić ze swoim wyglądem. O dziwo cisza jaka panowała nie przeszkadzała, atmosfera była normalna i gdy przyszła Emma wpasowała się od razu jak byśmy robili to od dawna. Nakrywała do stołu żartując z Azusą. Rozmawiali o filmach które oglądaliśmy wczoraj. Śmialiśmy się z jakiejś sytuacji gdy do kuchni wszedł Subaru. Emma od razu spoważniała i spuściła głowę jak by chciała zniknąć natomiast Azusa śledził brata wzrokiem gotowy do interwencji. To było bardzo dziwne.