Ölüm Adası / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

Ölüm Adası 1. Kısım Finali : 15. Bölüm : Olduğum Kişiyi Yalnızca Ben Yarattım

Bazen hayatta en çok istediğiniz şeylere kavuştuğunuz zaman aslında onları gerçekten istemediğinizi fark edersiniz.

Bir çocuğa çikolata verdiğiniz zaman sevinir, öyle değil mi? Eğer çocuğa her hafta bir tane verirseniz o çikolata çok değerli olur onun için ama gidipte günde iki tane verirseniz sıkılır.

Yanılıyor muyum?

Ya da belki de çok yanlış bir benzetme kullandım.

Ben babamı öldürmeyi o kadar çok istiyordum ki... Nefret ve öfke gözlerimi öyle köreltmişti ki onunla karşılaştığım zaman ne olacağını hiç düşünmemiştim. Ya da düşünmeye vaktim olmamıştı.

Şimdi karşımdaydı. Hayatı ellerimdeydi. Tıpkı zamanında benim hayatımın onun ellerinde olduğu gibi...

Bana tecavüz etti. Bana işkence etti. Beni korkuttu. Beni dövdü. Beni ağlattı.

Ona yalvardım. Beni dinlemedi. Düştüğüm zaman bir tekme de o vurdu. Kaçmaya çalıştığım zaman beni ilk o engelledi.

Gülümsememi engelledi. Dostlarıma sırf bana yardım ettikleri için zarar verdi.

Beni yaktı, yıktı, ezdi ve geçti.

Beni parçaladı. Çok yaktı canımı. Çok üzdü beni. Öldürdü içimdeki çocuğu. Yavaş yavaş yaptı bunu. Zevk ala ala bitirdi beni.

Benden geriye biraz nefret, biraz öfke ve kin, biraz acı ve birkaç tatsız hatıra kaldı.

Beni bir canavara çevirdi. Katil oldum onun yüzünden. Masumiyetimi kaybettim.

Ben onun yüzünden kendimi kaybettim!

Şimdi, tam şu anda, ellerimin altında korkuyla atan kalbini duyuyorum. Kocaman olan gözlerini tedirginlikle bana dikmiş.

Onu öldürebilme ihtimalim onu deli gibi korkutsa da dik durmaya çalışma çabası beni hayrete düşürdü.

Ona bu kadar benziyor olmak beni dehşete düşürdü.

Korkuyor ama belli etmemek için üstün bir çaba harcıyor. Benim gibi...

Canı yanıyor ama en ufak bir ses çıkarmamak için dudağını ısırıyor. Benim gibi...

Sonunu bile bile aynı yoldan yürümeye devam ediyor. Benim gibi...

Ona bu kadar benziyor olmak beni öyle bir üzdü ki onun boynunu tutan elim titredi.

Bunun ağırlığı omuzlarıma bindi.

"Yapsana!"

Dedi sertçe. Bende böyleydim işte. Ölümden ölümüne korksam da asla korkmuyormuş gibi davranırdım. Asla yalvarmaz hatta teşvik ederdim.

"Astrid, gapma bunu. Onun gibi olma." dedi Rey yumuşak bir sesle. Dudağımı sertçe ısırdım.

"Onun gibi olma, kardeşim. Lütfen..." dedi aynı şekilde. Neredeyse yalvaracaktı.

Bu hali içimi burksa da uzun zamandır kavuşmak istediğim çikolatam elimdeydi.