CRIPPLED: JULLIANNA (VUILLTRAEN SISTERS SERIES #1)

19

YES

"Love, sandali,"

Tawag sa akin ni Klaus kasabay ng pagsarado niya sa pintuan ng SUV nina Saffie. Kakababa ko lang din at agad na dumiretso sa gate namin. Pinunasan ko ang mamasa-masa kong pisngi dahil sa mga luhang kumawala sa mga mata ko kanina. Buti na lang at madilim sa loob ng SUV. Hindi kita ang pag-iyak ko.

Hindi niya pa nasasagot ang tanong ko. Kanina kasi habang hinihintay ko ang sagot niya ay nakatanggap ako ng ilang texts at missed calls galing kay Ate. Hindi ko 'yon napansin dahil naka-silent ang phone ko at nasa loob pa ng bag. Kaya nang buksan ko ang bag ko para sana kunin ang panyo ko, nakita kong umiilaw ang phone ko.

Doon ko pa lang natanto na hindi nga pala ako nakapagtext kay Ate na gagabihin ako. Kaya tumayo ako at nagpaalam na kina Saffie na nasa salas lang pala nila. Magtataxi lang sana ako kaso ayaw ni Saffie at pinahatid pa ako.

Napaisip ako. Kung hindi ba sinabihan ni Saffie kanina si Klaus na sumama sa paghatid ko, hindi siya sasama? The bitterness crept inside of me.

"It's okay. Y-you can answer it... next time." Hindi ko alam pero naduduwag ako sa magiging sagot niya. "We'll talk about it some other time."

"I want to answer it now," he said hoarsely.

Pumunta siya sa harap ko at inangat ang baba ko para magtama ang mga mata namin. He swallowed hard and lick his lower lip.

"I need you to believe me. Everything that I'll say to you tonight. I need you to trust me, okay?" Je said and I just nodded sans breaking our gaze. "Love, I'm not ashamed of having you. I will not and I will never be."

I looked away after a tear escaped in my eyes. Pero bakit ang sakit pa rin? Nababaliw na 'ata 'ko.

"We can't avoid the toxic people. I'm doing it because I want to protect you from them. You are soft. I can see that to you. And I can't stand seeing you shoulder their negative thoughts to us." He wiped my tears away. "I'm protecting you." Then he pulled me for a tight hug.

I watched their SUV go until I can't see it anymore. Naiiyak pa din ako. Hindi ko alam kung bakit. Kinabahan ako nang makita sa peripheral vision ko ang isang lalaki na papalapit sa akin. Hindi ko siya nilingon. Maybe I'll call the guards now. Agad kong pinindut ang doorbell namin.

"Jullianna,"

My dreadness slowly fades when I recognize who it was. I heard him calls me using his cold voice. Kanina pa ba siya riyan?

"Vico," my lips parted and my eyes dilated as my gaze drifted on the phone in his hand.

Hindi pa siya nakabihis ng pambahay. Nakasuot pa rin ng uniform ng Senior high ng school namin. Tingin ko rin ay hindi pa 'to nakauwi. Pero bakit nasa kanya ang phone ni Ate?

"Napadaan lang ako dahil naiwan ni Ylle ang phone niya kanina. Ako kasi ang naghatid sa kanya." Pagpapaliwanag niya na para bang alam niya na kung ano ang iniisip ko.

Tumango ako at tinanggap ang phone ni Ate nang inabot niya 'yon sa akin. Hinintay niya pa 'kong makapasok sa loob ng bahay bago umalis. Dumiretso ako sa dining room namin dahil sabi ng kasambahay nasa dining room na raw si Ate.

"Pinag-alala mo ako!" She whines after I kissed her cheek.

"Sorry. Galing ako kina Saffie." Umupo na ako.