"มันเรื่องอะไรวะ นายกับ.." แจฮยอนหันตัวตามเส้นทางที่เพื่อนเดิน เขาถามเบาๆ กับจองกุกที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งโต๊ะตัวติดกัน
"อย่าเพิ่งพูดอะไรไปเลย" จองกุกพูดเสียงเรียบและไม่ยอมสบตา ตอนนี้เขาค่อนข้างสับสนและงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ที่ผ่านมาเขาแค่อยากให้จีมินจำเขาและเรื่องราวที่ผ่านมาได้ แต่พอจำได้ขึ้นมาจริงๆ สถานะของเขาและจีมินก็เป็นอีกเรื่องที่เขาต้องรับมือ
"อ่า อย่าเพิ่งเนาะ อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง.." แจฮยอนลากเก้าอี้กลับที่นั่งของตนพร้อมพร่ำสั่งจิตของตัวเอง
จองกุกนั่งทำงานกับที่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะไม่มีธุระให้ต้องไปที่ไหนด้วยและไม่อยากมีธุระที่ไหนในตอนนี้ด้วย
ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ที่นัดแนะกันไว้คือจะไปสังสรรกับแผนกด้วยกัน แต่เพราะหัวหน้ามีธุระกระทันหัน จึงเป็นเหตุให้ยกเลิกไป
"วันนี้นายไปไหน" รุ่นพี่คนหนึ่งถามจองกุกอย่างสนิทสนม คนดีกันก็ถามไถ่เป็นธรรมดา
"เอ่อ.. " จองกุกไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาควรตอบว่ากลับบ้านอย่างที่เคย
"จองกุก!" จีมินลุกมาจากโซฟาที่ใช้รองรับแขกของบริษัท เขาลงมารอก่อนถึงเวลาเลิกงานของพนักงานเพราะกลัวว่าจะมาไม่ทันเจอจองกุก
จองกุกมองจีมินสลับกับเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่กำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เห็น ก่อนพูดร่ำลาพวกเขาแล้วปลีกตัวเดินออกไปหาจีมิน
จีมินจับแขนจองกุกสับเท้าเดินตามเขาออกไป รถหรูจอดรออยู่ข้างหน้า ทั้งสองหยุดยืนอยู่ตรงนั้นโดยมีสายตาหลายคู่มองมา
"คนเยอะนะคุณ ทำไมไม่โทรมา" จองกุกไม่ได้ต่อว่าขนาดนั้น เขามีเหตุผล จีมินก็เข้าใจ
"ก็ผมไม่มีเบอร์คุณ ไหนล่ะโทรศัพท์" จีมินแตะกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาวมองหาเครื่องมือที่พูดถึง มือเรียวล้วงไปหยิบโดยที่เจ้าของไม่ห้าม โทรศัพท์ถูกปลดล็อกอย่างถูกต้องนั่นคือการสแกนหน้าเจ้าของ จีมินกดเบอร์ของตัวเองแล้วโทรออกเข้าเครื่องของตัวเอง เสร็จเรียบร้อยก็คืนโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
YOU ARE READING
มหัศจรรย์วิญญาณแห่งรัก ฉบับกุกมิน Wonder soul version Kookmin
Fanfictionจองกุกก็แค่อยากทำดีกับเพื่อนมนุษย์ แต่เขาคนนั้นกลับไม่ใช่มนุษย์ "ถึงว่าสิ คุยกับใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย" จีมิน
