ไม่กล้าพูดว่าที่เป็นแบบนี้นั้นดีไหม จองกุกนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาห้าวันแล้วหลังจากอยู่ในช่วงวิกฤตมาถึงสามวัน เขารับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดจากการทดสอบของคณะแพทย์ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกทุกอย่างแต่ลุกขึ้นมาไม่ได้ แบบนั้นจะทรมานแค่ไหนกันจีมินไม่อยากจะคิด
ช่วงสามวันที่จองกุกยังไม่พ้นขีดอันตราย จีมินเฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง มีหายไปแค่ช่วงที่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น ข้าวปลาก็ไม่อยากแตะ พอถึงตอนที่จองกุกอาการดีขึ้นได้ออกมาห้องพักฟื้นก็ได้เบาเฝ้าบ้างเพราะพ่อแม่จองกุกผลัดกันมาเฝ้า แค่จองกุกยังไม่ฟื้นก็ทรมานหัวใจมากแล้ว คำพูดของแม่จองกุกยิ่งทำให้จีมินเจ็บขึ้นไปอีก เธอโทษว่านี่เป็นความผิดของจีมิน ไม่พูดตรงขนาดนั้นแต่ก็ฟังเข้าใจ บอกว่าลูกชายตัวเองโง่ที่เอาตัวเองไปบังกระสุนให้คนอื่น ไหนจะเรื่องที่พยายามจะเรียกค่าเสียหายจากจีมินอีก พ่อจองกุกปรามจนโกรธกันแต่ความรักของแม่คนนี้ไม่เหมือนใคร พ่อแม่จีมินได้ยินก็เข้าใจอยู่บ้าง หากเป็นลูกตัวเองที่ต้องนอนตรงนี้ก็คงจะโกรธอีกคนเหมือนกัน แบบนั้นจึงได้แต่ปลอบใจลูกชายตัวเอง แค่คนรักนอนไม่รู้สึกตัวอย่างนี้ก็แทบใจสลายแล้ว ยังมาเจอคำพูดไม่ดีแบบนี้ สิ่งที่พ่อแม่ให้ได้คงเป็นการให้กำลังใจ
ตามนัดแล้วอีกห้านาทีแม่จองกุกก็คงจะมาถึง จีมินบีบมือจองกุกพูดคุยเหมือนเคย
"คุณได้ยินผมใช่ไหม รีบๆ ตื่นมานะครับ จีมินรอคุณอยู่นะ" จีมินฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอ มือบางรีบปาดน้ำใสที่ไหลอาบแก้มก่อนที่ใครจะมาเห็น
พูดยังไม่ทันขาดคำ แม่จองกุกก็เปิดประตูเข้ามา เธอไม่ได้จงเกลียดจงชังคนรักของลูกขนาดนั้น แต่พอเห็นลูกชายที่เคยแข็งแรงต้องมานอนเป็นผักแบบนี้ก็อดต่อว่าไปไม่ได้
YOU ARE READING
มหัศจรรย์วิญญาณแห่งรัก ฉบับกุกมิน Wonder soul version Kookmin
Fanfictionจองกุกก็แค่อยากทำดีกับเพื่อนมนุษย์ แต่เขาคนนั้นกลับไม่ใช่มนุษย์ "ถึงว่าสิ คุยกับใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย" จีมิน
